Mijn top 100 aller tijden - nr. 51-60
51. Bruce Springsteen – The river
Bruce Springsteen is altijd een rockartiest geweest, maar hij schuwde er zich niet voor om ook een portie folk in zijn muziek te laten sluipen. En hij is één van die artiesten die ook veel aandacht schenkt aan zijn teksten. Hij schrijft vaak poëtische teksten waarin hij perfect de alledaagse problemen weet te vatten. Dat leverde hem maar liefst 15 Grammy Awards op en hij is nog steeds een lichtend voorbeeld voor vele singer/songwriters. Een lied waarin zijn voorkeur voor folk en zijn verhalende kwaliteit naar voren komt is The river uit het gelijknamige album. Het is uitgegroeid tot een ware Bruce Springsteen-klassieker die in tijdloze lijstjes steevast hoog eindigt, ook al is het lied nooit als single uitgebracht. Het is een heel emotioneel lied waarin Bruce het verhaal vertelt van een jong koppel dat wegens een zwangerschap gedwongen wordt tot een veel te snel en te vroeg huwelijk. Men realiseert zich na een tijdje dan ook dat de nieuwe situatie ervoor heeft geleid dat ze hun dromen en hun hoop hebben verloren. Het verhaal is geïnspireerd door het leven en het huwelijk van zijn zus. Het lied is voor mij een voorbeeld hoe muziek ook iets te vertellen kan hebben. Het gaat hier niet om een haastig in elkaar geflanste tekst of een tekst met een melige boodschap, maar een echt verhaal uit het echte leven. En dat maakt Bruce Springsteen ook zo keigoed omdat hij die eigenschap heeft om verhalen op een prachtige manier via zijn muziek te vertellen.
52. Anthony Hamilton – Ain’t nobody worryin’
Anthony Hamilton zal voor de meesten van jullie terug een onbekende naam zijn in mijn top 100, maar ik vind de man zijn stem één van de mooiste stemmen op dit ogenblik hebben, die enorm doet denken aan die van Bill Withers. Hij heeft hetzelfde warme, aangename timbre. Bovendien maakt hij ook nog echte soulmuziek volgens de oude approach. Een scheutje hedendaagse R&B-invloed, maar vooral klassieke, kwaliteitsvolle en uitmuntende soulsongs die heel invloeden kennen van de gospel en southern soul. Toch liet het succes lang op zich wachten voor Anthony Hamilton. Hij verlaat in 1993 zijn thuisstad Charlotte in North Caroline om een muziekcarrière te ambiëren in New York. Toch zou het nog eens tien jaar duren vooraleer hij echt doorbreekt en dit met zijn album Comin’ from where I’m from. Het album krijgt een Grammy Nominatie, zal de platinumstatus halen in Amerika en zou maar liefst 100 weken in R&B/Hip Hop-album chart staan. Mede door het succes besluit zijn vorige platenfirma Warner zijn eerder werk toch te publiceren. Het betrof songs voor het Soulife-label, maar voor het album kon worden gereleased, ging de platenfirma al overkop. Later zou er nog een tweede album verschijnen van Anthony Hamilton met songs uit zijn beginperiode die nooit de grote platenmaatschappijen bereikten. In 2005 kwam zijn derde album Ain’t nobody worryin’ uit en dit bevestigde de status van Anthony Hamilton in Amerika. Eén van de nummers die mij het meeste aangreep, was de titeltrack uit de cd. De song is heel sociaal geëngageerd en als een moderne priester opent hij onze ogen voor het geweld op de straat, de kinderen die het slachtoffer worden, …. Omwille van die boodschap, maar ook omdat hij perfect weet hoe hij de classic soul up-to-date moet houden, verdient hij een plaatsje in mijn top 100. Ik kijk dan ook al erg uit naar zijn nieuwe cd, Me, die in februari 2008 moet uitkomen.
53. Golden Earring – Rader Love
De Nederlandse rockers van Golden Earring bestaan al in de jaren ’60, maar toen was hun werk eerder nog pop met psychedelische invloeden. Toch voelde de band perfect aan welke richting de muziek aan het uitgaan was en van eind jaren ’60 schoven ze verder op richting rock en hardrock. Een 18 minuten durende eigen versie (live kon dit oplopen tot 45 minuten) van de Byrds-klassieker Eight Miles High maakt indruk en zorgt ervoor dat ze in Amerika voet aan wal kunnen zetten en dat ze samen met Led Zeppelin kunnen gaan toeren. Later zouden ze ook nog eens het voorprogramma vormen voor Santana, The Doobie Brothers en The Who. Hun internationale doorbraak kwam er definitief met deze Radar Love. Het zorgde ervoor dat ze zelf konden gaan toeren met nu Aerosmith als hun voorprogramma. Tijdens hun live versie speelden ze een kwartier lange versie van het nummer waarbij ieder lid van de band zijn eigen solo kreeg. Helaas kon de band niet onmiddellijk een vervolg breien aan het succes en zouden ze moeten wachten bijna 10 jaar moeten wachten voor ze met Twilight Zone nog eens een internationale hit scoorden. Ondertussen groeide Radar Love verder uit tot een ware klassieker en wordt het alom beschouwd als één van de beste nummers voor in de auto, natuurlijk door de tekst over het cruisen in de nacht, zijn up-tempo beat en zijn uiterst meezingbaar refrein. Voor mij is het ongelofelijke rockplaat met enorm veel variatie in het nummer: het heeft een unieke intro met zijn gitaren en cimbalen-spel, er is de drumsolo, er is het spel tussen gitaren en zang en de synthesizermuziek die het lied naar zijn einde stuwt. Dat maakt dat het een echte earcatcher is geworden en voor mij één van de meest zalige rockklassieker ooit gemaatk.
54. Bob Marley and The Wailers – No woman, no cry
Bob Marley is voor mij één van die artiesten die altijd zullen blijven bestaan omdat hij er telkens in slaagt, nog zovelen jaren na zijn dood, om telkens weer de jongste generatie aan te spreken. Hij is dan ook uitgegroeid tot een ware mythe en tot de godfather of the reggae. Hij scoorde begin jaren ’70 serieuze hits in zijn thuisland Jamaïca wat hem daar een cultstatus bezorgde. No woman, no cry was in 1975 zijn internationale doorbraak. Zijn internationaal succes zou hij zelf maar een paar jaar beleven, want op 11 mei 1981 stierf hij op amper 36-jarige leeftijd ten gevolge van kanker. In 1977 werd er reeds kanker aangetroffen in zijn teen, maar hij weigerde een amputatie uit te voeren omdat dit tegen zijn Rastageloof was (het lichaam moet één geheel blijven). De kanker kreeg zo de kans om zich verder te verspreiden in zijn lichaam en zou later zijn lever, maag, longen en hersenen aantasten. Het feit dat hij jaren medische hulp weigerde, werd hem dan ook fataal. Maar zijn muziek blijft dus nog steeds verder leven. Zijn mooiste hit vind ik persoonlijk zijn doorbraakhit No woman, no cry, het meest bekend in zijn liveversie wat op de postuum uitgebracht cd Legend verscheen. Hij schreef het nummer zelf, maar zou toch de credits van het nummer op naam van zijn vriend V. Ford zetten. Deze had namelijk een restaurant opgezet waar armen gratis of tegen verlaagde prijs konden eten. Door de royalty’s over te laten aan zijn vriend wou Bob Marley de toekomst van het restaurant garanderen. Een mooi gebaar van één van mijn lievelingsartiesten aller tijden.
55. U2 – New year’s day
U2’s eerste belangrijkste en grondverschuivende plaat is toch wel War uit 1983. Met dit album bevestigen ze hun status in de UK en breken ze ook echt door in Amerika. Terwijl de voorganger October nog vooral ging over spirituele thema’s, wordt dit album meer politiek getint en krijgen we een beeld van een groep die van het pacifisme hun persoonlijke strijd maakt. Bovendien wilden ze met hun rockalbum ook ingaan tegenover de toenmalige trend van het coolere synthesizersgeweld. Tenslotte is het album War ook zo belangrijk gebleken voor U2 omdat ze toen voor het eerst samenwerkten met de Nederlandse fotograaf Anton Corbijn, die in de loop der jaren een belangrijke rol zal blijven spelen in hoe de groep naar de buitenwereld wordt geportretteerd. De twee bekendste hit uit War zijn Sunday Bloody Sunday en deze New Year’s day. Dit nummer werd oorspronkelijk geschreven alszijnde een liefdesverklaring van Bono aan zijn vrouw, maar werd herschreven naar aanleiding van de actualiteit toen de Solidariteitsbeweging van Lech Walesa opmars maakte in Polen. Voor mij is het nummer terug een typische U2-klassieker die het normale niveau van een pop- en rocknummer overstijgt en aantoont dat een nummer inhoudelijk heel wat te vertellen heeft en tegelijkertijd muzikaal kwalitatief hoogstaand kan zijn.
56. Dire Straits – Private investigations
Als ik een lijstje moet opmaken van mijn favoriete groepen aller tijden, dan staat Dire Straits zeker in de top 10, misschien wel in de top 5. De band werd in 1977 opgericht door Mark Knopfler, broer David, John Illsley en Pick Withers. Ze waren eigenlijk een buitenbeentje in de muziekwereld. Toen de wereld in de ban was van de punkmuziek of de overgeproducede anthemrock, keerden zij terug naar de basis en brachten zij nummers uit die classical rock waren. En die aanpak loonde want ze zouden maar liefst meer dan 118 miljoen albums verkopen. Private investigations zou één van de meest geliefde songs worden van de groep. Het werd hun eerste top 5 hit in de UK en zou geïnspireerd zijn door de schrijver Michael Crichton. Het is één van die nummers waarin Mark Knopfler het lied eerder fluistert dan zingt, maar het past perfect in de sfeer van het lied. Maar het is natuurlijk het fantastische gitaarwerk van hem die voor die magistrale toets zorgt en het is één van de weinige platen waarin hij de Spaanse gitaar hanteert. Voor mij één van die tijdloze klassiekers die niet mag ontbreken in een top 100.
57. John Legend – Coming Home
In het rijtje van mijn favoriete artiesten van het ogenblik speelt John Legend een hoofdrol. Ik heb zijn muziek ontdekt op de radio toen men Used to love U begonnen te spelen en nadien Ordinary people. Tegelijkertijd met hem leerde ik ook Kanye West kennen en beiden hebben een connectie. John Legend verzorgde heel wat zang op het debuutalbum van Kanye West en Kanye West produceerde dan weer de eerste plaat van John Legend. Toen die plaat dan ook nog eens een zeer lovende kritiek kreeg van Focus Knack (“er staat werkelijk geen enkel slecht of minder nummer op dit album”) waagde ik het erop. En meteen ging ik overslag voor de mix van classic soul, R&B en gospel met een hoog feel-goodgehalte. Ondertussen ontpopte John Legend zich ook tot een sociaal geëngageerde zanger die ten tijde van de orkaan Katrina hele essays schreef over de gevolgen voor de zwarte bevolking en de lakse houding van de regering Bush. In zijn liedjesteksten kwam dit sociaal geëngageerde nog niet naar voor, maar op het tweede album verscheen dit nummer, Coming Home, dat werd geschreven naar aanleiding van de oorlog in Irak. Het vertelt het verhaal van een soldaat die heimwee heeft naar huis en die zich gaandeweg realiseert hoe zinloos de oorlogen wel zijn . Het nummer is nooit op single verschenen, maar het maakte een diepe indruk op mij. Het is een ontzettend knappe pianoballad, een kenmerk van John Legend, die naar het einde toe nog aangrijpender wordt wanneer het gospelkoor erbij komt. Een echt prachtig nummer van één van de beste artiesten van het ogenblik.
58. Aretha Franklin – Think
Het palmares van Aretha Frankin is ronduit indrukwekkend. Sister Ree scoorde hits in zowel de jaren ’60, ’70, ’80 en ’90, waarvan er 18 op nummer 1 geraakten in de R&B chart. Ze won maar liefst 17 Grammy Awards, de Living Legend Grammy en de Lifetime Achievement Grammy. Tussen 1968 en 1975 won ze maar liefst 8 keer op een rij de Grammy voor beste vrouwelijke R&B performance. In 1987 werd ze de eerste vrouw die werd opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. En in 1999 ontving ze van president Clinton de National Medal of Arts. Ze mag zich dus terecht The Queen of Soul noemen. Ze heeft dan ook een unieke manier van zingen: heel gepassioneerd, heel soulvol, maar vooral heel krachtig. In haar teksten speelde ze ook een voortrekkersrol in het feminisme. Think is daarvan een mooi voorbeeld. Het nummer werd reeds in 1968 gereleased en werd toen een hit. Het zou in begin jaren ’80 terug een hit worden door de film Blues Brothers. Voor mij is het samen met Respect één van de beste nummers van Aretha Franklin. Ik hou enorm van de manier van haar zingen, het krachtige in haar stem. Bovendien is dit echte soul van een echte diva die van zichzelf afbijt in de song.
59. Beatles – While my guitar gently weeps
Ik heb het hier al geschreven, we denken bij de Beatles vaak alleen maar aan Paul McCartney en John Lennon en vergeten dan vaak het werk van George Harrison. Met deze single bewees hij echter dat hij een evenwaardige Beatle is, want het nummer is volledig van zijn hand. Hij vond zijn inspiratie voor zijn lied in één van de oudste Chinese teksten, I Ching. Hij las deze tekst en vond het Oosterse principe in terug dat alles maar relatief is tegenover de rest. Met dit idee in zijn achtergrond, hij begon een tekst te schrijven over de eerste woorden die hij las van het eerste boek dat hij vastnam. Die woorden waren gently weeps en hij begon de tekst te schrijven. Hij maakte een demoversie van de song met een akoestische gitaar en orgel, maar de overige Beatles waren niet onder de indruk. Ze probeerden het nummer in een uitgewerkte versie en een aangepaste meer elektronische versie, maar niets leek te werken. De andere Beatles legden het nummer dan ook opzij. George Harrison bleef echter werken aan het lied en op een dag kwam zijn vriend Eric Clapton op bezoek in de studio. Hij nam de leadgitaar voor zich, terwijl George zich kon toeleggen op de zang en de rhythm gitaar. Samen werkten ze het nummer af. Toch had Eric Clapton nog zijn twijfels omdat hij vond dat niemand met de Beatles kon samenspelen. Na een beluisterbeurt kwamen ze inderdaad tot het besluit dat de song niet Beatles genoeg klonk, maar door gebruik te maken van Automatic Double Track manipuleerden de sound. Resultaat is één van de beste Beatlesnummer ooit gemaakt en duidelijk het bewijs dat George Harrison perfect naast Paul en John kon staan.
60. Coldplay – The scientist
In 1996 besluiten Chris Martin en Johnny Buckland een bandje, Pectoralz, op te richten. Ze gaan op zoek naar andere mensen om de groep te vervolledigen. Hun klasgenoot Guy Berryman ziet de groep wel zitten, ook al heeft hij geen enkel idee wat voor muzikale richtingen men uitwil met de groep. Ondertussen verandert de groep van naam in Starfish. In 1998 wordt de band vervolledigd met drummer Will Champion en neemt de groep zijn definitieve naam Coldplay aan. De naam komt trouwens van hun vriend Tim Rice-Oxley die later de groep Keane zou vormen. Hij wou de naam niet voor zijn band omdat het zo depresief klonk. De band begint naam te maken in de muziekwereld en krijgt van Parlophone een contract voor 5 albums te maken. Het maken van het eerste album, de EP The Blue Room, verliep echter niet zo vlotjes. Chris Martin schopte Will Champion uit de band om hem nadien te smeken om terug te komen. De groep besluit om een aantal regels op te stellen om meer rust te brengen in de groep. Ze besluiten dat ze het all-for-one principe gaan toepassen. Coldplay wordt een democratische groep waarbij de winsten eerlijk verdeeld worden onder de vier leden. Bovendien komen ze ook overeen dat wanneer een lid betrapt wordt op het gebruik van hard drugs meteen uit de groep zal worden gezet. Met deze principes komt er rust in de groep kunnen ze een eerste volwaardige cd opnemen en met singles als Yellow en Trouble breken ze door. Internationaal gezien breken ze pas echt door en bereiken ze het grote publiek met de opvolger A rush of blood to the head. Eén van de prachtigste songs uit het album is The scientist. Chris Martin vond inspiratie voor deze song bij George Harrison’s All things must pass en in het kortverhaal The birthmark van Nathaniel Hawthorne. Daarin verwaarloost een wetenschapper de liefde van zijn leven omdat hij zo opgaat in zijn werk. Pas als zijn liefde doodgaat, beseft hij dat hij de liefde van zijn leven verloren heeft.
Bruce Springsteen is altijd een rockartiest geweest, maar hij schuwde er zich niet voor om ook een portie folk in zijn muziek te laten sluipen. En hij is één van die artiesten die ook veel aandacht schenkt aan zijn teksten. Hij schrijft vaak poëtische teksten waarin hij perfect de alledaagse problemen weet te vatten. Dat leverde hem maar liefst 15 Grammy Awards op en hij is nog steeds een lichtend voorbeeld voor vele singer/songwriters. Een lied waarin zijn voorkeur voor folk en zijn verhalende kwaliteit naar voren komt is The river uit het gelijknamige album. Het is uitgegroeid tot een ware Bruce Springsteen-klassieker die in tijdloze lijstjes steevast hoog eindigt, ook al is het lied nooit als single uitgebracht. Het is een heel emotioneel lied waarin Bruce het verhaal vertelt van een jong koppel dat wegens een zwangerschap gedwongen wordt tot een veel te snel en te vroeg huwelijk. Men realiseert zich na een tijdje dan ook dat de nieuwe situatie ervoor heeft geleid dat ze hun dromen en hun hoop hebben verloren. Het verhaal is geïnspireerd door het leven en het huwelijk van zijn zus. Het lied is voor mij een voorbeeld hoe muziek ook iets te vertellen kan hebben. Het gaat hier niet om een haastig in elkaar geflanste tekst of een tekst met een melige boodschap, maar een echt verhaal uit het echte leven. En dat maakt Bruce Springsteen ook zo keigoed omdat hij die eigenschap heeft om verhalen op een prachtige manier via zijn muziek te vertellen.
52. Anthony Hamilton – Ain’t nobody worryin’
Anthony Hamilton zal voor de meesten van jullie terug een onbekende naam zijn in mijn top 100, maar ik vind de man zijn stem één van de mooiste stemmen op dit ogenblik hebben, die enorm doet denken aan die van Bill Withers. Hij heeft hetzelfde warme, aangename timbre. Bovendien maakt hij ook nog echte soulmuziek volgens de oude approach. Een scheutje hedendaagse R&B-invloed, maar vooral klassieke, kwaliteitsvolle en uitmuntende soulsongs die heel invloeden kennen van de gospel en southern soul. Toch liet het succes lang op zich wachten voor Anthony Hamilton. Hij verlaat in 1993 zijn thuisstad Charlotte in North Caroline om een muziekcarrière te ambiëren in New York. Toch zou het nog eens tien jaar duren vooraleer hij echt doorbreekt en dit met zijn album Comin’ from where I’m from. Het album krijgt een Grammy Nominatie, zal de platinumstatus halen in Amerika en zou maar liefst 100 weken in R&B/Hip Hop-album chart staan. Mede door het succes besluit zijn vorige platenfirma Warner zijn eerder werk toch te publiceren. Het betrof songs voor het Soulife-label, maar voor het album kon worden gereleased, ging de platenfirma al overkop. Later zou er nog een tweede album verschijnen van Anthony Hamilton met songs uit zijn beginperiode die nooit de grote platenmaatschappijen bereikten. In 2005 kwam zijn derde album Ain’t nobody worryin’ uit en dit bevestigde de status van Anthony Hamilton in Amerika. Eén van de nummers die mij het meeste aangreep, was de titeltrack uit de cd. De song is heel sociaal geëngageerd en als een moderne priester opent hij onze ogen voor het geweld op de straat, de kinderen die het slachtoffer worden, …. Omwille van die boodschap, maar ook omdat hij perfect weet hoe hij de classic soul up-to-date moet houden, verdient hij een plaatsje in mijn top 100. Ik kijk dan ook al erg uit naar zijn nieuwe cd, Me, die in februari 2008 moet uitkomen.
53. Golden Earring – Rader Love
De Nederlandse rockers van Golden Earring bestaan al in de jaren ’60, maar toen was hun werk eerder nog pop met psychedelische invloeden. Toch voelde de band perfect aan welke richting de muziek aan het uitgaan was en van eind jaren ’60 schoven ze verder op richting rock en hardrock. Een 18 minuten durende eigen versie (live kon dit oplopen tot 45 minuten) van de Byrds-klassieker Eight Miles High maakt indruk en zorgt ervoor dat ze in Amerika voet aan wal kunnen zetten en dat ze samen met Led Zeppelin kunnen gaan toeren. Later zouden ze ook nog eens het voorprogramma vormen voor Santana, The Doobie Brothers en The Who. Hun internationale doorbraak kwam er definitief met deze Radar Love. Het zorgde ervoor dat ze zelf konden gaan toeren met nu Aerosmith als hun voorprogramma. Tijdens hun live versie speelden ze een kwartier lange versie van het nummer waarbij ieder lid van de band zijn eigen solo kreeg. Helaas kon de band niet onmiddellijk een vervolg breien aan het succes en zouden ze moeten wachten bijna 10 jaar moeten wachten voor ze met Twilight Zone nog eens een internationale hit scoorden. Ondertussen groeide Radar Love verder uit tot een ware klassieker en wordt het alom beschouwd als één van de beste nummers voor in de auto, natuurlijk door de tekst over het cruisen in de nacht, zijn up-tempo beat en zijn uiterst meezingbaar refrein. Voor mij is het ongelofelijke rockplaat met enorm veel variatie in het nummer: het heeft een unieke intro met zijn gitaren en cimbalen-spel, er is de drumsolo, er is het spel tussen gitaren en zang en de synthesizermuziek die het lied naar zijn einde stuwt. Dat maakt dat het een echte earcatcher is geworden en voor mij één van de meest zalige rockklassieker ooit gemaatk.
54. Bob Marley and The Wailers – No woman, no cry
Bob Marley is voor mij één van die artiesten die altijd zullen blijven bestaan omdat hij er telkens in slaagt, nog zovelen jaren na zijn dood, om telkens weer de jongste generatie aan te spreken. Hij is dan ook uitgegroeid tot een ware mythe en tot de godfather of the reggae. Hij scoorde begin jaren ’70 serieuze hits in zijn thuisland Jamaïca wat hem daar een cultstatus bezorgde. No woman, no cry was in 1975 zijn internationale doorbraak. Zijn internationaal succes zou hij zelf maar een paar jaar beleven, want op 11 mei 1981 stierf hij op amper 36-jarige leeftijd ten gevolge van kanker. In 1977 werd er reeds kanker aangetroffen in zijn teen, maar hij weigerde een amputatie uit te voeren omdat dit tegen zijn Rastageloof was (het lichaam moet één geheel blijven). De kanker kreeg zo de kans om zich verder te verspreiden in zijn lichaam en zou later zijn lever, maag, longen en hersenen aantasten. Het feit dat hij jaren medische hulp weigerde, werd hem dan ook fataal. Maar zijn muziek blijft dus nog steeds verder leven. Zijn mooiste hit vind ik persoonlijk zijn doorbraakhit No woman, no cry, het meest bekend in zijn liveversie wat op de postuum uitgebracht cd Legend verscheen. Hij schreef het nummer zelf, maar zou toch de credits van het nummer op naam van zijn vriend V. Ford zetten. Deze had namelijk een restaurant opgezet waar armen gratis of tegen verlaagde prijs konden eten. Door de royalty’s over te laten aan zijn vriend wou Bob Marley de toekomst van het restaurant garanderen. Een mooi gebaar van één van mijn lievelingsartiesten aller tijden.
55. U2 – New year’s day
U2’s eerste belangrijkste en grondverschuivende plaat is toch wel War uit 1983. Met dit album bevestigen ze hun status in de UK en breken ze ook echt door in Amerika. Terwijl de voorganger October nog vooral ging over spirituele thema’s, wordt dit album meer politiek getint en krijgen we een beeld van een groep die van het pacifisme hun persoonlijke strijd maakt. Bovendien wilden ze met hun rockalbum ook ingaan tegenover de toenmalige trend van het coolere synthesizersgeweld. Tenslotte is het album War ook zo belangrijk gebleken voor U2 omdat ze toen voor het eerst samenwerkten met de Nederlandse fotograaf Anton Corbijn, die in de loop der jaren een belangrijke rol zal blijven spelen in hoe de groep naar de buitenwereld wordt geportretteerd. De twee bekendste hit uit War zijn Sunday Bloody Sunday en deze New Year’s day. Dit nummer werd oorspronkelijk geschreven alszijnde een liefdesverklaring van Bono aan zijn vrouw, maar werd herschreven naar aanleiding van de actualiteit toen de Solidariteitsbeweging van Lech Walesa opmars maakte in Polen. Voor mij is het nummer terug een typische U2-klassieker die het normale niveau van een pop- en rocknummer overstijgt en aantoont dat een nummer inhoudelijk heel wat te vertellen heeft en tegelijkertijd muzikaal kwalitatief hoogstaand kan zijn.
56. Dire Straits – Private investigations
Als ik een lijstje moet opmaken van mijn favoriete groepen aller tijden, dan staat Dire Straits zeker in de top 10, misschien wel in de top 5. De band werd in 1977 opgericht door Mark Knopfler, broer David, John Illsley en Pick Withers. Ze waren eigenlijk een buitenbeentje in de muziekwereld. Toen de wereld in de ban was van de punkmuziek of de overgeproducede anthemrock, keerden zij terug naar de basis en brachten zij nummers uit die classical rock waren. En die aanpak loonde want ze zouden maar liefst meer dan 118 miljoen albums verkopen. Private investigations zou één van de meest geliefde songs worden van de groep. Het werd hun eerste top 5 hit in de UK en zou geïnspireerd zijn door de schrijver Michael Crichton. Het is één van die nummers waarin Mark Knopfler het lied eerder fluistert dan zingt, maar het past perfect in de sfeer van het lied. Maar het is natuurlijk het fantastische gitaarwerk van hem die voor die magistrale toets zorgt en het is één van de weinige platen waarin hij de Spaanse gitaar hanteert. Voor mij één van die tijdloze klassiekers die niet mag ontbreken in een top 100.
57. John Legend – Coming Home
In het rijtje van mijn favoriete artiesten van het ogenblik speelt John Legend een hoofdrol. Ik heb zijn muziek ontdekt op de radio toen men Used to love U begonnen te spelen en nadien Ordinary people. Tegelijkertijd met hem leerde ik ook Kanye West kennen en beiden hebben een connectie. John Legend verzorgde heel wat zang op het debuutalbum van Kanye West en Kanye West produceerde dan weer de eerste plaat van John Legend. Toen die plaat dan ook nog eens een zeer lovende kritiek kreeg van Focus Knack (“er staat werkelijk geen enkel slecht of minder nummer op dit album”) waagde ik het erop. En meteen ging ik overslag voor de mix van classic soul, R&B en gospel met een hoog feel-goodgehalte. Ondertussen ontpopte John Legend zich ook tot een sociaal geëngageerde zanger die ten tijde van de orkaan Katrina hele essays schreef over de gevolgen voor de zwarte bevolking en de lakse houding van de regering Bush. In zijn liedjesteksten kwam dit sociaal geëngageerde nog niet naar voor, maar op het tweede album verscheen dit nummer, Coming Home, dat werd geschreven naar aanleiding van de oorlog in Irak. Het vertelt het verhaal van een soldaat die heimwee heeft naar huis en die zich gaandeweg realiseert hoe zinloos de oorlogen wel zijn . Het nummer is nooit op single verschenen, maar het maakte een diepe indruk op mij. Het is een ontzettend knappe pianoballad, een kenmerk van John Legend, die naar het einde toe nog aangrijpender wordt wanneer het gospelkoor erbij komt. Een echt prachtig nummer van één van de beste artiesten van het ogenblik.
58. Aretha Franklin – Think
Het palmares van Aretha Frankin is ronduit indrukwekkend. Sister Ree scoorde hits in zowel de jaren ’60, ’70, ’80 en ’90, waarvan er 18 op nummer 1 geraakten in de R&B chart. Ze won maar liefst 17 Grammy Awards, de Living Legend Grammy en de Lifetime Achievement Grammy. Tussen 1968 en 1975 won ze maar liefst 8 keer op een rij de Grammy voor beste vrouwelijke R&B performance. In 1987 werd ze de eerste vrouw die werd opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. En in 1999 ontving ze van president Clinton de National Medal of Arts. Ze mag zich dus terecht The Queen of Soul noemen. Ze heeft dan ook een unieke manier van zingen: heel gepassioneerd, heel soulvol, maar vooral heel krachtig. In haar teksten speelde ze ook een voortrekkersrol in het feminisme. Think is daarvan een mooi voorbeeld. Het nummer werd reeds in 1968 gereleased en werd toen een hit. Het zou in begin jaren ’80 terug een hit worden door de film Blues Brothers. Voor mij is het samen met Respect één van de beste nummers van Aretha Franklin. Ik hou enorm van de manier van haar zingen, het krachtige in haar stem. Bovendien is dit echte soul van een echte diva die van zichzelf afbijt in de song.
59. Beatles – While my guitar gently weeps
Ik heb het hier al geschreven, we denken bij de Beatles vaak alleen maar aan Paul McCartney en John Lennon en vergeten dan vaak het werk van George Harrison. Met deze single bewees hij echter dat hij een evenwaardige Beatle is, want het nummer is volledig van zijn hand. Hij vond zijn inspiratie voor zijn lied in één van de oudste Chinese teksten, I Ching. Hij las deze tekst en vond het Oosterse principe in terug dat alles maar relatief is tegenover de rest. Met dit idee in zijn achtergrond, hij begon een tekst te schrijven over de eerste woorden die hij las van het eerste boek dat hij vastnam. Die woorden waren gently weeps en hij begon de tekst te schrijven. Hij maakte een demoversie van de song met een akoestische gitaar en orgel, maar de overige Beatles waren niet onder de indruk. Ze probeerden het nummer in een uitgewerkte versie en een aangepaste meer elektronische versie, maar niets leek te werken. De andere Beatles legden het nummer dan ook opzij. George Harrison bleef echter werken aan het lied en op een dag kwam zijn vriend Eric Clapton op bezoek in de studio. Hij nam de leadgitaar voor zich, terwijl George zich kon toeleggen op de zang en de rhythm gitaar. Samen werkten ze het nummer af. Toch had Eric Clapton nog zijn twijfels omdat hij vond dat niemand met de Beatles kon samenspelen. Na een beluisterbeurt kwamen ze inderdaad tot het besluit dat de song niet Beatles genoeg klonk, maar door gebruik te maken van Automatic Double Track manipuleerden de sound. Resultaat is één van de beste Beatlesnummer ooit gemaakt en duidelijk het bewijs dat George Harrison perfect naast Paul en John kon staan.
60. Coldplay – The scientist
In 1996 besluiten Chris Martin en Johnny Buckland een bandje, Pectoralz, op te richten. Ze gaan op zoek naar andere mensen om de groep te vervolledigen. Hun klasgenoot Guy Berryman ziet de groep wel zitten, ook al heeft hij geen enkel idee wat voor muzikale richtingen men uitwil met de groep. Ondertussen verandert de groep van naam in Starfish. In 1998 wordt de band vervolledigd met drummer Will Champion en neemt de groep zijn definitieve naam Coldplay aan. De naam komt trouwens van hun vriend Tim Rice-Oxley die later de groep Keane zou vormen. Hij wou de naam niet voor zijn band omdat het zo depresief klonk. De band begint naam te maken in de muziekwereld en krijgt van Parlophone een contract voor 5 albums te maken. Het maken van het eerste album, de EP The Blue Room, verliep echter niet zo vlotjes. Chris Martin schopte Will Champion uit de band om hem nadien te smeken om terug te komen. De groep besluit om een aantal regels op te stellen om meer rust te brengen in de groep. Ze besluiten dat ze het all-for-one principe gaan toepassen. Coldplay wordt een democratische groep waarbij de winsten eerlijk verdeeld worden onder de vier leden. Bovendien komen ze ook overeen dat wanneer een lid betrapt wordt op het gebruik van hard drugs meteen uit de groep zal worden gezet. Met deze principes komt er rust in de groep kunnen ze een eerste volwaardige cd opnemen en met singles als Yellow en Trouble breken ze door. Internationaal gezien breken ze pas echt door en bereiken ze het grote publiek met de opvolger A rush of blood to the head. Eén van de prachtigste songs uit het album is The scientist. Chris Martin vond inspiratie voor deze song bij George Harrison’s All things must pass en in het kortverhaal The birthmark van Nathaniel Hawthorne. Daarin verwaarloost een wetenschapper de liefde van zijn leven omdat hij zo opgaat in zijn werk. Pas als zijn liefde doodgaat, beseft hij dat hij de liefde van zijn leven verloren heeft.
Labels: top 100
posted by Filip at 9:56 a.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home