Mijn top 100 aller tijden - nr. 91-100

91. Prince – Purple Rain

Minneapolis Midget. Of Zijne Purpere Hoogheid. Het zijn maar twee van de vele bijnamen die Prince in de loop der jaren heeft gekregen. Zelf heet hij in het echt Prince Roger Nelson, maar hij heeft evenveel artiestennamen als bijnamen. Maar hoe je hem ook noemt, je kan er niet om heen dat hij heel wat goede muziek heeft afgeleverd in zijn bijna 30-jarige carrière. En veel muziek, want ondertussen klokt de cd-meter al af op 28 exemplaren, live-cd’s en compilaties niet meegerekend. Zijn beste en mooiste nummer is volgens mij deze Purple Rain. Het is een zeer gevoelige ballad dat rock, pop, funk en gospel met elkaar combineert. Het zou geïnspireerd zijn door Bob Seger en vertelt het verhaal over een man die zich verontschuldigt voor het feit dat hij zijn ene liefje inruilt voor een ander. De albumversie duurt meer dan 8 minuten en dan heeft men nog in het lied geknipt. Oorspronkelijk zou er ook nog een strofe over geld hebben ingezeten, maar dat werd er nadien uitgehaald omdat het afbreuk deed aan het emotionele van de rest van het lied. Het nummer komt uit het gelijknamige album dat eerder dit jaar door Vanity Fair nog werd uitgeroepen tot beste soundtrack aller tijden. Voor mij hoort Prince zeker thuis in een top 100 aller tijden en als het al met één nummer moet zijn, dan kies ik dus voor Purple Rain.



92. Marco Borsato – Ik leef niet meer voor jou

Marco Borsato won in 1990 de soundmixshow met een Italiaans nummer en begon zijn carrière dan ook met Italiaanse liedjes. Maar na 3 albums vond hij de tijd rijp om over te schakelen naar het Nederlands en dat heeft hem duidelijk geen windeieren gelegd. In zijn beginperiode bleef hij toch trouw aan de Italiaanse roots en maakte hij heel wat Nederlandstalige bewerkingen van Italiaanse hits. Zo is ook deze Ik leef niet meer voor jou een bewerking van een Italiaans nummer, namelijk Cervo a primavera van Riccardo Cocciante. Voor de rest ben ik niet echt een grote Marco Borsato-fan te noemen, zeker niet de laatste jaren waar zijn muziek mij echt niet meer kon boeien, maar dit blijf ik zo’n heerlijke meezingplaat vinden. Het is een ietwat theatrale song over het beëindigen van een relatie, maar het is zo krachtig en krachtig gezongen dat de volumeknop steevast naar omhoog gaat als dit op de radio passeert en ik spontaan begin mee te brullen. Daarom alleen al verdient dit toch een plaatsje in mijn top 100.



93. Michael Andrews feat. Gary Jules - Mad world

Michael Andrews en Gary Jules groeiden samen op in San Diego en werden beste vrienden. Samen vormden ze de groep The Origin, geïnspireerd door de muziek van Tears for Fears, The Smiths en Echo & The Bunnymen. Maar op het moment dat de groep een platencontract krijgt aangeboden, is Gary Jules alweer vertrokken uit de band. De twee vrienden gaan hun eigen weg. Michael Andrews wordt een gevierd filmcomponist, terwijl Gary Jules als singer-songwriter door het leven gaat. Toch blijft de band innig want Michael producet de twee eerste platen van Gary. In ruil werkt Gary mee aan de soundtrack van Donnie Darko en daar vloeit deze single uit. Het is een bewerking van de Tears for Fears-hit uit de jaren ’80. De song wordt uitgekleed tot een gevoelige, akoestische versie die telkens weer mij kippenvel weet uit te lokken. De stem van Gary Jules doet een beetje denken aan de stem van Michael Stipe van R.E.M. Het resultaat is voor mij één van de mooiste singles van de afgelopen jaren en één van die weinige gevallen waar de cover ruimschoots het origineel overtreft.



94. Santana feat. The Products G & B - Maria Maria

Carlos Augusto Alves Santana heeft in zijn carrière heel wat ups en downs gekend. Hij kende begin jaren ’70 heel wat succes met zijn band, vooral na hun legendarische set op het Woodstock-festival. Maar het succes begon te wegen op de band en de verschillende bandleden wilden verschillende richtingen uit. De groep viel langzaamaan uit elkaar en de band Santana groeide uit van een vaste groep muzikanten tot een groep van wisselende gastmuzikanten. Het succes nam met de loop der jaren verder af, maar in 1999 maakte Carlos Santana een heel geslaagde comeback met zijn album Supernatural, wat bol staat van de samenwerking met hedendaagse populaire artiesten. De plaat en de verschillende singles werden verdiend beloond met maar liefst 9 Grammy’s. Eén van die Grammy’s, voor beste popperformance door een duo of samenwerking, ging uit naar deze single, Maria Maria. Het is voor mij één van de meest zalige nummers van Santana met een heel laidback, zomers, warme sound.



95. Stevie Wonder – Don’t you worry ‘bout a thing

Steveland Morris Judkins Hardaway, zeg maar Stevie Wonder, werd vlak na zijn geboorte blind, maar dat belette hem niet om uit te groeien tot één van de meest invloedrijke artiesten van de vorige eeuw. Hij verzamelde ondertussen al 25 Grammy awards (een record voor een solo-artiest), had meer dan 30 top 10-hits, kreeg een Lifetime Achievemend Grammy Award en werd zowel opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame als in de Songwriters Hall of Fame. Hij is ook één van die artiesten wiens muziek tot op de dag van vandaag vaak gesampled wordt en er is een hedendaagse trend in de soulmuziek om zijn sound te evenaren. Zijn grootste succes qua albums was Songs in the Key of Life, wat nog steeds steevast wordt opgenomen in lijstjes van beste en meest invloedrijke albums aller tijden. Het is moeilijk om een echte favoriet aan te duiden van Stevie Wonder, want ik heb er zoveel, maar toch kies ik voor Don’t you worry ‘bout a thing. Het komt uit een eerder album van hem, Innervisions, en heeft die typische Stevie Wonder-touch. Het is een heel positief nummer met een heel positieve sound. Het nummer begint trouwens heel ongewoon met een gesproken dialoog. Dit zal later furore maken als de skits op hip-hopplaten. Voor mij blijft Stevie Wonder één van mijn favoriete artiesten alle tijden.



96. Orchestral Manoeuvres in the Dark – Enola Gay

Orchestral Manoeuvres in the Dark wordt voor de makkelijkheid al eens afgekort tot O.M.D. en is een typische ‘80’s-synthpop-band. Deze Britse band werd opgericht door Andy McCluskey en Paul Humphreys, die beiden een voorliefde hadden voor de elektronische muziek van Brian Eno en Kraftwerk. Uit hun tweede album Organisation komt deze Enola Gay. Een nummer wat refereert naar het vliegtuig , Enola Gay, dat de eerste atoombom, Little Boy, vervoerde en liet vallen op Hiroshima op 6 augustus 1945 om 8u15. Het nummer is ondanks de catchy en vrolijke melodie een aanklacht tegen deze gebeurtenis en zit dan ook boordevol referenties naar de gebeurtenis (“it’s eight fifthteen and that’s the time it’s always been”), gebruik makend van zwarte humor (“Enola Gay, is mother proud of little boy today?”) en veroordelingen van de gebeurtenis (“Enola Gay, you should have stayed home yesterday’” “The kiss you give, it’s never ever going to fade away”). Omwille alleen al van die veroordeling verdient deze plaat een plaatsje in mijn top 100. Maar de hoofdreden is natuurlijk het onweerstaanbare synthesizerriedeltje dat dagenlang in je hoofd kan blijven hangen.



97. Justin Timberlake – Cry me a river

Als je mij vraagt wie de dag van vandaag de king of pop is, zal ik zeker Justin Timberlake antwoorden. Hij zette al heel jong stappen in de showbizzwereld door deel uit te maken van The Mickey Mouse Club. Daar leert hij naast Britney Spears en Christina Aguilera ook Joshua Scott Chasez kennen. Samen met hem, en Lance Bass, Joey Fatone en jeugdvriend Chris Kirkpatric, richt hij de boysband *NSYNC op. De band verovert vooral met het tweede album No strings attached de wereld. Op het derde album Pop komen echter de solo-aspiraties van Justin Timberlake naar boven en ontwikkelt hij zijn eigen stijl van liedjes die hij zelf perfect weet te dragen. Dit proces wordt vergezet onder leiding van producers The Neptunes en Timbaland en zo ontstaat de eerste solo-cd Justified. Eén van de mooiste nummers op dit album is deze Cry me a river. De tekst gaat over hoe een jongen zijn relatie verbreekt omdat zijn vriendinnetje hem heeft bedrogen. De tekst zit vol met referenties naar zijn eigen breuk met Britney Spears. Dat effect werd trouwens nog versterkt door de videoclip waarin een Britney Speaars-kloon de show steelt. Toch heeft Justin Timberlake altijd beweert dat Britney niet model stond voor de videoclip. Maar wat er ook mag van zijn, dit blijft een pareltje in de moderne popmuziek. Met dank aan topproducer Timbaland die zijn stempel weet te drukken op het nummer. Iets wat hij op het tweede album van Justin, Futuresex/lovesounds nog meer zal doen. Het feit dat Justin heel veel aandacht heeft voor de details en de professionaliteit maakt dat hij terecht de nieuwe King of Pop is.



98. Golden Earring – When the lady smiles

Golden Earring wordt beschouwd als de Dutch Godfathers of Rock. De groep werd in 1961 in Den Haag opgericht door George Kooymans en Rinus Gerritsen. Oorspronkelijk noemden ze hun groepje The Tornados, maar vermits er reeds een andere muziekband deze naam had ingenomen, moesten ze op zoek naar een nieuwe naam. Daarvoor vonden ze inspiratie bij een hit van Marlene Dietrich en later Peggy Lee, namelijk Golden Earrings. Dit nummer speelden ze in de beginperiode steevast als eerste lied op hun optreden en meteen was de groepsnaam gekozen. Later zou evenwel de s in de groepsnaam wegvallen. Ze hadden in de jaren ’70 een paar internationale successen, onder andere met Radar Love, wat nog hoger in mijn top 100 staat. Daardoor worden ze soms beschouwd als de enige Nederland band die echt internationaal succes had. Maar na een tijdje dacht de band er goed aan te doen om van imago te veranderen. Dat werd echter geen succes en het was wachten op een comeback. Die kwam er in 1982 met Twilight Zone. De opvolger van Twilight Zone werd deze When the lady smiles. Beiden kregen een videoclip van Dick Maas en veroorzaakte heel wat commotie. Zo wordt er in de videoclip van When the lady smiles een non verkracht en worden de hersenen van de dader nadien door een hond opgegeten. De videoclip werd dan ook verbannen van MTV en meteen kwam er zo een einde aan hun Amerikaans en internationaal succes. Jammer, want met When the lady smiles hebben ze bewezen dat ze weten waar rock om draait. Dit is pure rock in de vorm dat ik het graag heb.



99. Leela James – Music

Met Joss Stone kreeg de soulmuziek een nieuwe injectie en het was lang wachten tot een black lady in haar voetsporen zou stappen. Maar in 2005 kwam daar uit het niets Leela James en meteen werd ze de black Joss Stone genoemd. Ze maakte een zeer geslaagd debuut A change is gonna come en werkte daarvoor samen met heel wat grote en bekende namen uit de muziekwereld, zoals Raphael Saadiq (die later producer zou worden van Joss Stone), Kanye West en Wyclef Jean. Eén van de beste nummers van dit debuutalbum is Music. Een lied waarin ze de huidige toestand van de populaire muziek hekelt waar de videoclip belangrijker is dan de muziek en waarin het materialisme centraal staat. Daarenboven neemt ze ook de onderdanige rol van de vrouwen in de huidige R&B en vooral hiphopplaten op de korrel. Ze pleit ervoor om terug te gaan naar de roots van de muziek waarbij terug de devotie, het vakmanschap en de oprechtheid centraal staat. En met Music geeft ze meteen het goede voorbeeld. Het straalt de ouderwetse degelijkheid van echte soulmuziek uit en is uitgegroeid tot één van mijn lievelingsliedjes van de afgelopen jaren. En haar debuutalbum staat bol van die ouderwetse professionaliteit en kan ik dan ook aan iedereen aanraden die van soulmuziek houdt. Ze is misschien klein van gestalte, maar ze is groots in haar stem en sound.



100. Fleetwood Mac – Go your own way

Fleetwood Mac kende een heel turbulent verloop. In de loop der jaren veranderde de band voortdurend van samenstelling met alleen drummer Mick Fleetwood als echte vaste waarde. De groep werd opgericht in 1967 en geen enkele bezetting zou het twee jaar met elkaar uithouden tot in 1974. Dan kreeg de groep zijn bekendste samenstelling met Mick Fleetwood, John McVie, Christine Perfect, Stevie Nicks en Lindsey Buckingham. Ook de muziek veranderde. Was de band origineel nog een bluesband, dan zouden ze zich voortaan toeleggen op de popmuziek. En in dat genre hebben ze toch enkele klassiekers geschreven. Zo als Go your own way, wat verscheen op het legendarische album Rumours. Het album was zo legendarisch omdat toen de relaties McVie-Perfect en Nicks-Buckingham onder hevige druk stond en er in de teksten en de muzikaal heel wat stoom werd afgelaten. Zo ook in Go your own way, geschreven door Lindsey Buckingham. Het lied beschrijft het einde van zijn passionele relatie met Stevie Nicks. Het draaide ook nog uit op een conflict omdat hij Stevie Nicks in het lied beschuldigde om met andere mannen aan te pappen (“packing up, shacking up is all you want to do”). Stevie ontkende dit en eiste dat deze regel uit het nummer zou geschrapt worden. Maar Buckingham weigerde dit te doen. Voor mij staat Fleetwood Mac en deze Go your own way voor de kwaliteit die popmuziek kan afleveren.