Het tweede presidentiële debat

Vannacht werd het tweede presidentiële debat gehouden tussen John McCain en Barack Obama. Terwijl ik het eerste debat eigenlijk wel vrij interessant vond, was ik deze keer minder overtuigd. Een deel had te maken met het feit dat veel van de dingen die gezegd werden eigenlijk echo’s waren van het eerste debat, zodat we niet echt veel bijleerden. Anderzijds was er ook het feit dat de toon scherper werd en men vaak negatiever de toer opging. Men antwoordde eigenlijk niet op de vragen. Neen, de antwoorden waren vaak een opsomming van het oude stemgedrag van de andere kandidaat en dan vooral het foute stemgedrag. En misschien onthouden de kijkers dat inderdaad veel beter, zoals een studie onlangs aantoonde, maar het werkt niet voor mij. Ik hoor liever de kandidaten hun eigen plannen voorstellen voor de toekomst dan dat ze blijven zeuren over het oude stemgedrag van de andere. Tuurlijk is dat oude stemgedrag belangrijk om inzicht te krijgen in een kandidaat, maar je moet natuurlijk zelf ook kunnen zeggen wat je eigen plannen zijn.

Nu, ik moet wel eerlijk zeggen dat John McCain deze keer duidelijk beter zijn huiswerk had voorbereid dan vorige keer en dan vooral op economisch vlak. In het eerste debat bleef hij nogal vaag, nu kwam hij bijvoorbeeld met een voorstel om de slechte hypotheken van huiseigenaars over te nemen zodat ze in hun huis kunnen blijven. Ik denk dat dit een goede oplossing is, al lanceert hij natuurlijk dit idee, maar vertelt hij er helemaal niet bij hoe hij dit wilt realiseren. Met nog meer geld van de belastingbetaler? Bovendien wat ik heel goed vond, was dat hij erbij vertelde dat dit niet een plan was van Obama of van Bush, maar zijn eigen plan. Een klein detail die toch probeert Obama’s pogingen om McCain aan Bush te linken te ondermijnen. Daarnaast zei hij ook nog een paar dingen waarvan ik denk dat hij de economie de voorbije week een beetje heeft bestudeerd, maar uiteindelijk komt hij toch nog steeds tekort op dit vlak. Bovendien slaagt hij er helemaal niet in om zich te identificeren met de gewone man op de straat. Hij blijft toch nog vaak boven de mensen staan in plaats van midden de mensen.

Obama daarentegen heeft daar veel minder problemen mee. Hij raakt niet echt geëmotioneerd door de problemen, maar hij probeert zich toch vaak in te leven in de gewone werkmens. En dat lukt hem echt wel. Vele antwoorden van hem gingen vaak over hoe het effect heeft op het dagelijkse leven en wat zijn plannen zouden doen voor de middenklasse. Hij scoort dan ook veel beter in de polls op het gebied van meelevendheid. Wat misschien wel een beetje een probleem is bij Obama is dat hij te vaak McCain wilt linken aan Bush, waardoor hij soms vergeet op de eigenlijke vraag te antwoorden of vergeet zijn eigen plannen uit de doeken te doen. Maar aan de andere kant scoorde hij wel enorm met zijn plan voor de gezondheidszorg, die heel helder en duidelijk geformuleerd werd, of op vlak van energie of Pakistan. Bovendien vind ik hem enorm goed hoe hij sommige slagen van McCain gewoon weglacht waardoor hij McCain nog meer enerveert. Hij staat er met meer zelfvertrouwen en het moddergooien van McCain raakt hem niet echt. Integendeel zelfs, hij komt er net meer presidentieel uit, terwijl McCain duidelijk agressiever en gefrustreerd naar voren komt.

Je merkte het bijvoorbeeld in het debat toen McCain een tegenaanval van Obama kreeg te verduren. McCain had juist Obama verweten naïef te zijn omdat hij luid aankondigde Pakistan te zullen aanvallen als ze Bin Laden niet zouden overhandigen als ze hem in zijn zicht hadden en vond het onverantwoord dat men zulke bedreigingen verkondigde. Waarop Obama repliceerde dat McCain in maart nog luidop Bomb bomb Iran zong te zingen. En ineens zag je McCain helemaal verstijven en de lach van zijn gezicht verdween onmiddellijk. Hij kon de tegenslag helemaal niet wegwuiven. Daarnaast zorgde zijn frustratie ook voor een zeer ongelukkige uitspraak. Hij was bezig over een wetsvoorstel dat hij goed gekeurd had en wie niet. “En je raadt het nooit. That one”. En die that one verwees naar Obama. Ondertussen is er al wat commentaar gekomen op die uitspraak en het is een duidelijke uiting hoe minachtend hij over Obama denkt. Iets wat toch terug opviel in dit debat. Obama luisterde altijd aandachtig naar wat McCain te vertellen had, terwijl McCain eerder notities zat te schrijven of wat voor zich zat uit te staren terwijl Obama aan het woord was.

Voor vele analisten is de conclusie dat McCain het wel beter deed dan de vorige keer, maar dat het uiteindelijk toch geen grote verandering teweeg heeft gebracht en dat daarom Obama terug de winnaar van het debat is. Ik denk ook wel dat Obama de winnaar is van het debat en dan vooral omdat hij zich meer kon inleven in het leven op Mainstreet en omdat hij nog altijd meer presidentieel overkomt dan McCain, maar ik moet toch ook toegeven dat McCain het een pak beter heeft gedaan dan de vorige keer. Maar hij heeft Obama niet knock-out kunnen slaan en kwam zelfs niet in de buurt. En dat hij eigenlijk wel moeten doen. Hij krijgt volgende week woensdag een laatste kans.