Op zoek naar een nieuwe president - Clinton's vijanden
Slag om supergedelegeerden: oude rekeningen en nieuwe wonden
Nu het ernaar uitziet dat Hillary Clinton noch Barack Obama de vereiste 2.025 gedelegeerden achter zich krijgen op de Democratische Conventie in Denver wordt de strijd om steun van de 795 supergedelegeerden agressief. Clinton leidt in het aantal supergedelegeerden, de groep prominente Democraten, maar Obama is bezig met een inhaalrace. Hij krijgt vooral steun van supergedelegeerden die nog een 'oude rekening' met de Clintons hebben liggen.
Bob Casey, Democratisch senator uit Pennsylvania, trad onlangs toe tot de Obama-aanhang. Het is een belangrijke steunbetuiging voor Obama die in Pennsylvania een achterstand heeft op Clinton. Pennsylvania is een staat met een Januskop. In het westen ligt de stad Pittsburgh dat dezelfde socio-economische problemen heeft als de Midwest. In het oosten, honderden kilometers verderop, ligt Philadelphia; een typische Oostkuststad. Daartussen bevindt zich een uitgestrekt platteland met dorpen en veel kleine industriesteden. Het 'katholieke electoraat', ongeveer eenderde, geeft vaak de doorslag bij verkiezingen. Die katholieken zijn economisch links en in waardenkwesties conservatief. De meeste zijn tegen abortus.
Senator Casey is de zoon van voormalig gouverneur in Pennsylvania, Robert Casey, die de staat leidde van 1987 tot 1995. Vader Casey had een grote 'katholieke' aanhang die de bijnaam 'Caseycrats' kreeg. Hij was tegen abortus, wat hij in zijn autobiografie Fighting for Life uiteenzette. Als pro life politicus werd Casey steeds meer een uitzondering in de Democratische partij die de afgelopen decennia in de greep kwam van een linkse activistenbasis die pro choice is. Vader Casey wilde in 1992 de Democratische conventie toespreken, maar hij kreeg geen spreektijd. Presidentskandidaat Clinton gaf toe aan de 'feministische lobby' in de partij die Casey maar een rechtse paap vond. In 1996 probeerde Casey het opnieuw, maar weer kreeg hij geen spreektijd. De Conventie werd geleid door Terry McAuliffe, de huidige fondsverwerver van Hillary Clinton. In 2000 en 2004 verloren Democratische presidentskandidaten Gore en Kerry de meerderheid van de katholieke stemmen in Pennsylvania. Het is dus geen toeval dat senator Casey niet kiest voor de politieke familie, de Clintons, die zijn vader het bos instuurde.
Eenzelfde probleem hebben de Clintons met de Kennedys die Obama ook steunen. De Kennedys kregen als enige 'koninklijke familie' in de Democratische partij concurrentie van de Clintons; 'twee proleten uit Arkansas' op wie de Kennedy-clan in Boston neerkeek. Maar Bill had succes en de Kennedys konden niet om de Clintons heen. De ergernis nam echter toe toen Hillary haar eigen politieke carriere wilde lanceren vanuit New York, een staat die de Kennedys tot hun achtertuin rekenen. Als de Kennedy-clan een greep naar het presidentschap wilde doen, was New York hun uitvalsbasis voor stemmen en geld. Maar die ambitie vond een droevig einde toen in de zomer van 1999 John F. Kennedy jr. met zijn vliegtuig verongelukte. De Kennedys steunden daarop senator John Kerry uit Massachussetts, een 'vriend van de familie', die in 2004 presidentskandidaat was. Maar Kerry kreeg geen enkele steun van de Clintons. Critici hielden vol dat senator Hillary Clinton een gooi naar het presidentschap wilde doen in 2008. Indien Kerry in 2004 was verkozen, zou hij in 2008 opnieuw kandidaat zijn. Dat doorkruiste de plannen van Hillary. Het is dus niet verwonderlijk dat Kerry voor Obama koos, evenals de Kennedy-clan geleid door senator Edward Kennedy en Caroline, dochter van ex-president John F. Kennedy.
Obama kreeg echter ook steun van een supergedelegeerde die Clinton hoopte aan de haak te slaan: Bill Richardson, gouverneur van New Mexico. Richardson, de eerste Latino-gouverneur, was zelf presidentskandidaat maar haakte af na zijn verlies in New Hampshire. Meteen daarop kreeg hij een telefoontje van Bill Clinton: steun Hillary! Dat was begrijpelijk want Richardson was onder Bill minister van Energie en VS-ambassadeur bij de VN. Richardson hield de boot af en ging op vakantie. Bill Clinton bleef het echter proberen en kwam bij Richardson op bezoek om samen de Super Bowl te kijken. Er verschenen foto's van Bill en Bill samen op de bank voor de televisie. Maar na Obama's opvallende toespraak in Philadelphia over het rassenvraagstuk koos Richardson voor Obama. Hij belde Hillary voordien om zijn steun aan Obama uit te leggen. Zij was razend en hij zei nadien: 'het was het moeilijkste telefoongesprek uit mijn leven'. Medewerkers en sympathisanten van Hillary die oneliners insteken bij de media, de zogenoemde surrogates, beschuldigden Richardson onmiddellijk van verraad. James Carville, de vroegere campagneleider van de Clintons, schilderde hem af als een 'Judas die zijn stem verkocht voor een handvol zilverlingen'.
Steeds meer Democratische kopstukken neigen naar Obama. Nancy Pelosi, voorzitster van het Huis van Afgevaardigden, heeft formeel nog geen partij gekozen. Maar ze zei dat supergedelegeerden de meerderheid van stemmen in de voorverkiezingen moeten respecteren. Obama leidt in die popular vote. Twintig grote pro-Clinton geldschieters namen Pelosi meteen onder vuur. De steenrijke donateurs investeerden al miljoenen in Clinton en zeiden dat Pelosi geen geld zou krijgen voor haar herverkiezingscampagne als Congreslid als ze haar opmerkingen niet zou terugnemen. Pelosi bond in.
De grootste vis van de supergedelegeerden, Al Gore, houdt zijn kruit droog. Hij verloor in 2000 het presidentschap, hoewel hij de popular vote won. Die traumatische verkiezingen leidden ook tot frictie met de Clintons. Hillary verweet Gore dat hij Bill Clinton onvoldoende inzette als troef en daarom verloor. Maar Gore wilde zich juist onderscheiden van de Clintons.
Gore spreekt in juni als alle voorverkiezingen achter de rug zijn. Die stem kan wel eens beslissend zijn. Obama zei onlangs dat hij geregeld met Gore praat en hem in de regering wil als 'Milieu Tsaar'. Gore zwijgt wijslijk als Democratische godheid met een Nobelprijs en een Oscar. Maar de Clintons voelen de bui hangen: ook hier is wraak een maaltijd die koud wordt gegeten.
Derk Jan Eppink
Bron: www.knack.be
Nu het ernaar uitziet dat Hillary Clinton noch Barack Obama de vereiste 2.025 gedelegeerden achter zich krijgen op de Democratische Conventie in Denver wordt de strijd om steun van de 795 supergedelegeerden agressief. Clinton leidt in het aantal supergedelegeerden, de groep prominente Democraten, maar Obama is bezig met een inhaalrace. Hij krijgt vooral steun van supergedelegeerden die nog een 'oude rekening' met de Clintons hebben liggen.
Bob Casey, Democratisch senator uit Pennsylvania, trad onlangs toe tot de Obama-aanhang. Het is een belangrijke steunbetuiging voor Obama die in Pennsylvania een achterstand heeft op Clinton. Pennsylvania is een staat met een Januskop. In het westen ligt de stad Pittsburgh dat dezelfde socio-economische problemen heeft als de Midwest. In het oosten, honderden kilometers verderop, ligt Philadelphia; een typische Oostkuststad. Daartussen bevindt zich een uitgestrekt platteland met dorpen en veel kleine industriesteden. Het 'katholieke electoraat', ongeveer eenderde, geeft vaak de doorslag bij verkiezingen. Die katholieken zijn economisch links en in waardenkwesties conservatief. De meeste zijn tegen abortus.
Senator Casey is de zoon van voormalig gouverneur in Pennsylvania, Robert Casey, die de staat leidde van 1987 tot 1995. Vader Casey had een grote 'katholieke' aanhang die de bijnaam 'Caseycrats' kreeg. Hij was tegen abortus, wat hij in zijn autobiografie Fighting for Life uiteenzette. Als pro life politicus werd Casey steeds meer een uitzondering in de Democratische partij die de afgelopen decennia in de greep kwam van een linkse activistenbasis die pro choice is. Vader Casey wilde in 1992 de Democratische conventie toespreken, maar hij kreeg geen spreektijd. Presidentskandidaat Clinton gaf toe aan de 'feministische lobby' in de partij die Casey maar een rechtse paap vond. In 1996 probeerde Casey het opnieuw, maar weer kreeg hij geen spreektijd. De Conventie werd geleid door Terry McAuliffe, de huidige fondsverwerver van Hillary Clinton. In 2000 en 2004 verloren Democratische presidentskandidaten Gore en Kerry de meerderheid van de katholieke stemmen in Pennsylvania. Het is dus geen toeval dat senator Casey niet kiest voor de politieke familie, de Clintons, die zijn vader het bos instuurde.
Eenzelfde probleem hebben de Clintons met de Kennedys die Obama ook steunen. De Kennedys kregen als enige 'koninklijke familie' in de Democratische partij concurrentie van de Clintons; 'twee proleten uit Arkansas' op wie de Kennedy-clan in Boston neerkeek. Maar Bill had succes en de Kennedys konden niet om de Clintons heen. De ergernis nam echter toe toen Hillary haar eigen politieke carriere wilde lanceren vanuit New York, een staat die de Kennedys tot hun achtertuin rekenen. Als de Kennedy-clan een greep naar het presidentschap wilde doen, was New York hun uitvalsbasis voor stemmen en geld. Maar die ambitie vond een droevig einde toen in de zomer van 1999 John F. Kennedy jr. met zijn vliegtuig verongelukte. De Kennedys steunden daarop senator John Kerry uit Massachussetts, een 'vriend van de familie', die in 2004 presidentskandidaat was. Maar Kerry kreeg geen enkele steun van de Clintons. Critici hielden vol dat senator Hillary Clinton een gooi naar het presidentschap wilde doen in 2008. Indien Kerry in 2004 was verkozen, zou hij in 2008 opnieuw kandidaat zijn. Dat doorkruiste de plannen van Hillary. Het is dus niet verwonderlijk dat Kerry voor Obama koos, evenals de Kennedy-clan geleid door senator Edward Kennedy en Caroline, dochter van ex-president John F. Kennedy.
Obama kreeg echter ook steun van een supergedelegeerde die Clinton hoopte aan de haak te slaan: Bill Richardson, gouverneur van New Mexico. Richardson, de eerste Latino-gouverneur, was zelf presidentskandidaat maar haakte af na zijn verlies in New Hampshire. Meteen daarop kreeg hij een telefoontje van Bill Clinton: steun Hillary! Dat was begrijpelijk want Richardson was onder Bill minister van Energie en VS-ambassadeur bij de VN. Richardson hield de boot af en ging op vakantie. Bill Clinton bleef het echter proberen en kwam bij Richardson op bezoek om samen de Super Bowl te kijken. Er verschenen foto's van Bill en Bill samen op de bank voor de televisie. Maar na Obama's opvallende toespraak in Philadelphia over het rassenvraagstuk koos Richardson voor Obama. Hij belde Hillary voordien om zijn steun aan Obama uit te leggen. Zij was razend en hij zei nadien: 'het was het moeilijkste telefoongesprek uit mijn leven'. Medewerkers en sympathisanten van Hillary die oneliners insteken bij de media, de zogenoemde surrogates, beschuldigden Richardson onmiddellijk van verraad. James Carville, de vroegere campagneleider van de Clintons, schilderde hem af als een 'Judas die zijn stem verkocht voor een handvol zilverlingen'.
Steeds meer Democratische kopstukken neigen naar Obama. Nancy Pelosi, voorzitster van het Huis van Afgevaardigden, heeft formeel nog geen partij gekozen. Maar ze zei dat supergedelegeerden de meerderheid van stemmen in de voorverkiezingen moeten respecteren. Obama leidt in die popular vote. Twintig grote pro-Clinton geldschieters namen Pelosi meteen onder vuur. De steenrijke donateurs investeerden al miljoenen in Clinton en zeiden dat Pelosi geen geld zou krijgen voor haar herverkiezingscampagne als Congreslid als ze haar opmerkingen niet zou terugnemen. Pelosi bond in.
De grootste vis van de supergedelegeerden, Al Gore, houdt zijn kruit droog. Hij verloor in 2000 het presidentschap, hoewel hij de popular vote won. Die traumatische verkiezingen leidden ook tot frictie met de Clintons. Hillary verweet Gore dat hij Bill Clinton onvoldoende inzette als troef en daarom verloor. Maar Gore wilde zich juist onderscheiden van de Clintons.
Gore spreekt in juni als alle voorverkiezingen achter de rug zijn. Die stem kan wel eens beslissend zijn. Obama zei onlangs dat hij geregeld met Gore praat en hem in de regering wil als 'Milieu Tsaar'. Gore zwijgt wijslijk als Democratische godheid met een Nobelprijs en een Oscar. Maar de Clintons voelen de bui hangen: ook hier is wraak een maaltijd die koud wordt gegeten.
Derk Jan Eppink
Bron: www.knack.be
posted by Filip at 11:59 a.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home