Carrièrevraagstuk

Gisteren even voor 17 uur stelde mijn collega mij de vraag waarvan ik vermoedde dat die al een tijdje op zijn lippen lag en waarschijnlijk ook van enkele anderen. Namelijk of ik niet zou gaan voor de titel van IAB-accountant. En toen heb ik hem eerlijk geantwoord dat ik daar al heb over gedacht, maar dat ik het op dit ogenblik niet zie zitten. Waarop hij antwoordde dat hij er ook over nadacht en wel zijn kans wou wagen, maar dat het onbekende hem nog even doet twijfelen.

Persoonlijk zie ik het nut nu nog niet in van zo’n titel en om aan die zware selectieproeven deel te nemen. En daar zijn verschillende redenen voor. Een eerste is dat ik mezelf nog te jong vind op de arbeidsmarkt om mijn carrière al in een vaste koers te duwen. Tegenwoordig moet men voor zijn dertigste carrière maken, moet men voor zijn veertigste het al gemaakt hebben en moet men op zijn vijftigste al afbouwen en denken aan het pensioen dat er op het zestigste moet komen. Ik doe aan die algemene trend niet mee. Ik wil mijn carrière rustig uitbouwen en heb al het gevoel dat het nu allemaal al zo snel is gegaan. En ik heb nog 40 jaar te gaan en wie weet met de huidige problemen rond de sociale zekerheid en het voortbestaan van de pensioenen misschien nog heel wat langer. Dus waarom zou ik carrière moeten maken op een periode van 5 jaar en het hiermee op het eerste zicht al in een definitieve plooi te leggen? Ik weet natuurlijk ook dat hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het wordt omdat dan gezin en kinderen steeds meer tijd opslorpen. Maar ik zie mij die binnen 5 jaar eerlijk gezegd nog niet hebben, dus kan ik beter eerst nog eens goed nadenken hierover en nagaan of ik binnen 5 jaar het boekhoudwereld nog altijd even interessant vind.

Een andere reden is ook dat ik geen voordelen zie aan die titel. Waarom zou ik moeten streven om die titel te behalen ? Voor de prestige? Om er mee te kunnen uitpakken tegenover vrienden, familie en andere collega’s? Sorry, daar ga ik geen tijd aan verspillen. Sommigen zullen zoiets zeker doen voor de status, maar dat maakt je nog altijd geen betere boekhouder dan iemand die geen IAB-titel heeft. Integendeel zelfs, ik heb soms de indruk dat men graag hun kennis wil laten delen over complexe en zeldzame boekhoudkundige situaties, terwijl men vaak enkele basisregels niet kent of verkeerdelijk toepast. Moet ik het dan doen voor het geld? Wie mij kent, weet dat geld geen drijfveer is van mij. Tuurlijk zal ik geen neen zeggen tegen een loonsverhoging, maar ik ben niet iemand die het grote geld wil achterna jagen. Ik hoop in de toekomst een eerlijk loon te krijgen in functie van de prestaties die ik lever, maar ik moet daarvoor niet schandalig veel te verdienen. Moet ik het dan uiteindelijk doen om zo vennoot of zelfstandig boekhouder te kunnen worden? Want dat is toch uiteindelijk de bedoeling van zo’n titel. Dat je op zelfstandige basis boekhouder kan zijn of een boekhoudkantoor kan runnen. Kijk, ik werk nu al een goede drie jaar, maar ik heb het gevoel dat ik het niet in mij heb om zelfstandige te worden of vennoot te worden van het kantoor waar ik nu werk. In zo’n functie is intellectuele bagage niet alleen belangrijk, het gaat ook over sociale vaardigheden, organisatietalent, dingen kunnen leiden en moeilijke beslissingen nemen, ... En ik mis sommige van die dingen om een goede zelfstandige of vennoot te worden. En dan begin ik er liever niet aan. Als ik aan iets begin, wil ik het goed doen , misschien té goed en ik vrees dat dit niet het geval zal zijn als vennoot of zelfstandige.

Tenslotte speelt ook gemakzucht een rol, dat geef ik gerust toe. Het is gewoon op het moment heel fijn om vrijdagavond de deur van het kantoor achter u toe te trekken en een heel weekend niet met het werk bezig te zijn, maar tijd te hebben om andere dingen te kunnen doen. Wanneer je aan zo’n IAB-titel begint, betekent dit ook dat je op een jaar toch een aantal weekends moet opofferen om te studeren, dat je een aantal avonden moet opofferen om naar seminaries te gaan, dat je een paar keer per jaar de stress van examens moet ondergaan. Alleen heb ik het voor het moment op het werk al druk genoeg, nu zeker dat mijn collega wegens kanker weer enkele maanden out is, dat ik het als een luxe ervaar om in het weekend mij te kunnen ontspannen. Misschien dat binnen enkele jaren als de toestand op het kantoor is gestabiliseerd dat ik dan wel mijn vrije tijd wil opofferen voor het studeren en de examens. Maar dat zullen we binnen enkele jaren wel zien.

De vraag van mijn collega heeft mij ook doen afvragen of ik eigenlijk wel ambitieus ben. Goh, qua werk ben ik niet zo ambitieus. Ik wil gewoon dat ik met plezier kan gaan werken, dat ik het werk kan doen dat ik graag doe en dat dit in een aangename omgeving kan gebeuren. Dat is voor dit ogenblik mijn ambitie. En ik denk dat ik voor het ogenblik heel goed zit op de stoel waarop ik nu zit. En waarschijnlijk zal dit gevoel wel veranderen, maar dan zal het van de situatie op dat moment afhangen van welke de volgende carrièrestap gaat zijn. Misschien is dan die IAB-titel aantrekkelijker, misschien ook niet. Ik kan op het ogenblik ook nog niet zeggen of ik wel mijn hele leven boekhouder wil worden en dat ik binnen 10 jaar niet eens een andere richting uit ga. Maar echt ambitieus ben ik niet. Ik wil op mijn dertigste niet iemand zijn die een leidinggevende functie heeft, met een mooie wagen kan rijden en die een vette spaarboek heeft omdat dit de verwachtingen van de maatschappij zijn. En ik vraag me eigenlijk af of het juist om deze reden is dat mijn collega wel de sprong wil maken. Zoals ik hem ken en merk hoe ik hij op bepaalde dingen reageert, vraag ik me echt af of hij de IAB-titel wil om zo te voldoen aan bepaalde verwachtingen die er in zijn omgeving aanwezig zijn in plaats van het te doen omdat hij het gevoel heeft dat hij niet anders kan omdat het in hem zit. Maar misschien doe ik daarmee neerbuigend over hem en andere mensen die wel ambitie hebben. Ik wens hem alvast veel succes toe als hij de sprong wel waagt.