Het Vlaamse popsyndroom

Sinds gisteren ligt er een nieuw Belgisch product in uw platenwinkel, namelijk de eersteling van Udo die U-Turn werd gedoopt. Verwacht u hier nu niet aan een bespreking van de cd, want ik heb hem helemaal nog niet in huis gehaald. Ik vermoed dat een fan als Anouk mij nu gaat aanraden om hem zeker te gaan kopen, maar voorlopig ben ik nog niet overtuigd van zijn muziek. Dat de jongen een mooie stem heeft en ook een aardige noot kan zingen, is mij ondertussen wel al opgevallen, maar hij heeft nog niet de juiste singles mee. En blijkbaar is dat toch ook een beetje een algemene trend die ik lees bij enkele recensies over die eerste plaat van hem.

Wat mij direct opviel bij die besprekingen is het feit dat de eerste cd van Udo ook een heel breed gamma aan genres bestrijkt. En wanneer ik zoiets lees, weet ik vaak hoe laat het is. Namelijk dat de platenmaatschappij terug het brede publiek wil bespelen en dat er terug voor ieder wat wils op de cd moest komen te staan. Waar men echter geen rekening mee houdt, is dat deze vaak toegepaste methode de laatste jaren niet echt succesvol is gebleken omdat de cd zo toch een beetje tussen twee stoelen in valt. Het is vlees noch vis. Of dit ook het geval is voor Udo’s cd weet ik dus nog niet, maar in de recensies komt toch dat beeld een beetje naar voren.

Nu dit is niet alleen een probleem waarmee Udo’s cd mee kampt. Kijken we naar enkele albums van andere talentenjachtkandidaten komen we hetzelfde beeld tegen: Natalia, Joeri Fransen, Sandrine, .... Allemaal hebben zij een cd op de markt uitgebracht waarvan er een verscheidenheid aan genres aan bod kwamen. Blijkbaar hebben ze bij de platenmaatschappij, in dit geval Sony-BMG, nog altijd het gedacht dat een Vlaamse popcd niet te eng mag zijn en dat er een paar liedjes voor de jongere generatie moeten opstaan, een paar liedjes waarmee men meer de oudere generatie wil overtuigen, een paar liedjes om de artiest in kwestie tevreden te stellen, een paar liedjes die commercieel moeten zijn, .... Het lijkt er vaak op dat men de doelgroep zo groot mogelijk wil houden en dat men elk apart groepje binnen die grote doelgroep een deel van de koek wil gunnen. Op papier klinkt dat een vrij logische manier om veel cd’s te kopen, maar in werkelijkheid is dat niet altijd het geval.

Het werkt dan ook vaak niet, dat groot aanbod aan genres. Neem nu de cd van Sandrine. Deze cd, die ik wel in huis heb, heeft ook onder dat probleem te lijden. Er moest een Destiny’s Child’ke opkomen, er moest een vlotte commerciële popsong opkomen, er moest een funky song opkomen, er moest een ballade opkomen, ... maar uiteindelijk weet het geheel u niet te laten meeslepen. Je valt van het ene genre in het andere zonder dat je de artiest Sandrine echt kan doorgronden. Had men een paar van die flauwe Vlaamse arrangementen weggelaten en volop de kaart gekozen van het soulelement dan had men een schitterende plaat kunnen maken waarmee Sandrine echt die internationale carrière kan bewerkstelligen die ze zo vaak wordt toegedicht. De cd is zeker niet slecht, net als de cd van Udo niet slecht gaat zijn, maar het mist door die oppervlakkigheid de extra toets om een zware indruk achter te laten.

Men moet dus een beetje van dat Vlaams popsyndroom van af. Men moet niet meer gaan voor het brede publiek, maar men moet ook in de popwereld zich richten tot een bepaalde doelgroep. Men moet een beetje af van het idee dat een popalbum rijk aan verscheidenheid moet tonen. Met verscheidenheid is niets mis, maar je moet doorheen het album toch horen dat de artiest een eigen stempel heeft kunnen drukken en je moet uiteindelijk toch ook het album een beetje in één woord kunnen definiëren. En op die manier kan je dan een doelgroep aanspreken en een fanbasis opbouwen. De verscheidenheid zorgt er immers vaak voor dat het brede publiek het ene liedje wel goed vindt, maar het andere dan weer niet, waardoor ze niet zo snel geneigd gaan zijn om het album aan te schaffen. Het zijn de uitzonderingen die erin slagen om met een heel gevarieerd album toch een groot publiek te overtuigen (denk maar aan Clouseau). De grote meerderheid van vlot verkopende albums zijn albums die onder 1 noemer te catalogiseren zijn, al kan men het genre in meerdere richtingen verkennen.

Het succes van een artiest hangt natuurlijk van meerdere factoren af, maar ik denk dat een sterk album een sterke motor blijft voor een succesvolle carrière. En bij deze wil ik dus Udo veel succes wensen met zijn eerste cd en wens ik de fans van Udo er veel genot van.