SASA - show 2

Exit Cathérine Cools. Dat was het harde verdict aan het begin van de tweede SASA-show. Terecht? Dat is een moeilijke vraag omdat ze aan de ene kant een kans heeft gekregen, maar aan de andere kant ook geen kans. De mensen hebben beoordeeld op basis van 1 liedje waarbij waarschijnlijk de zenuwen als een donkere schaduw over het geheel viel. Als eerste afvallen is dan ook een ondankbare taak omdat je niet echt hebt kunnen bewijzen wat je nog in je mars hebt en of je nog progressiemarge had. Maar er moet iemand als eerste afvallen en het is dus Cathérine Cools geworden. Zij wordt geen sterartiest.

Johan Terryn overleefde de pijnbank en mocht dus meteen als eerste, opgelucht, terug de arena in om Bad Day van Daniel Powter ten berde te brengen. Geen makkelijk nummer, vooral omdat het onlosmakelijk verbonden is met de typische stem van Daniel Powter met zijn hoge uithalen. De stem van Johan Terryn heeft niet dezelfde stemkleur en stembereik als die van Daniel Powter, waardoor hij dus wel zijn eigen interpretatie van het nummer moest brengen. Hij slaagde erin om het nummer op zijn eigen manier te brengen, zonder daarbij trachten Daniel Powter na te doen. Daarvoor alleen al chapeau. Maar toch blijf ik het origineel verkiezen. Ik ben niet wild van de stem van Johan en daarnaast miste zijn eigen versie, zoals Bart De Pauw het zei, een beetje kracht en spunk. Het was een mooi kabbelend riviertje, alleen mochten er wat meer stroomversnellingen in zitten. Hij heeft dus bewezen dat hij kan zingen en nummers zich eigen maken, maar hij mist nog wat x-factor om sterartiest te worden.

Guillaume Devos was gisteren een beetje ziekjes, maar the show must go on en dus stapte hij het podium op om zich volledig te smijten in Thunder in my heart van Leo Sayer. Dat is een zeer krachtig nummer waarbij heel wat emotie in het lied kan gelegd worden. En daar knelde een beetje het schoentje. Ik vond het, ondanks de griep, heel goed gezongen en ik hou wel van zijn stem en zijn podiumpresence. Maar ik miste een beetje geloofwaardigheid van het nummer. Het miste juist de kracht die het origineel wel heeft. Hij bracht het nummer als een vlotte trein, alleen mochten de extremen iets nadrukkelijker aanwezig zijn in het nummer. Het mocht wat snediger. Maar toch onthou ik vooral dat hij wel een lekker potje kan zingen en dat ik toch uitkijk naar zijn prestaties van de komende weken.

Daisy Thijs zei vorige week dat ze een rockbitch from hell wou zijn in de wedstrijd en dan is een nummer als Like the way I do van Melissa Etheridge natuurlijk een mooie cadeau. En ze bracht het nummer met ontzettend veel plezier en vooral ontzettend krachtig gezongen. Maar, als ik bij de twee vorige kandidaten iets te weinig kracht en inlevingsvermogen zag, zag ik bij dit nummer iets teveel inlevingsvermogen. Ik vond dat ze het nummer met teveel muzikale tierlantijntjes overlaadde en het nummer iets teveel acteerde. Het is natuurlijk een musicalster die waarschijnlijk nummers automatisch op deze theatrale manier aanpakt, maar de juiste balans vereiste minder inzet. Ik denk dat Daisy echt een sterartiest kan zijn als ze die musicalconnectie in deze wedstrijd achterwege kan laten en de correcte balans tussen muziek en inlevingsvermogen kan vinden. En vermits ze een van de betere zangeressen is in de wedstrijd, heeft ze waarschijnlijk nog weken de tijd om die juiste balans te vinden.

Free Souffriau verbaasde vorige week al dat ze een veel betere zangeres is dan Mega Mindy laat vermoeden. Maar deze week volgde de echte lakmoesproef door I will always love you van Whitney Houston te moeten brengen. Dit is een nummer waarbij je als zangeres door de mand kan vallen of je echt kan bewijzen als steengoede zangeres. En ja hoor, Free doorstond de lakmoesproef perfect en bewees wat voor een straffe kandidaat ze wel is. Je werd echt stil van het a capella-stukje en het hele nummer door werd je betoverd door het breekbare en frêle dat van het nummer uitgaat. Bovendien wist ze ook perfect de balans te vinden van de muzikale tierlantijntjes die zo kenmerkend zijn voor de versie van Whitney Houston. De stem ging vlotjes omhoog en omlaag, zonder hierin te overdrijven of noten te lang te laten aanhouden. Free heeft met deze performance zich meteen naar een toppositie gekatapulteerd volgens mij en mag nu al beginnen te dromen van een finaleplaats. Straffe kost!

Mattias Van de Vijver kon mij vorige week helemaal niet bekoren en ik keek er bijgevolg dan ook niet echt naar uit om hem deze week terug aan het werk te zien met Anja van Gorki. Echt onbevooroordeeld was ik dus echt niet en ja hoor, ik vond er echt geen bal aan. OK, het vreemde stemgeluid van vorige week bleef al wat meer achterwege, maar voor de rest verkrachtte hij toch het origineel. De tekst kwam er bij momenten met brokken en stukken uit en qua timing zat hij er regelrecht naast. Bovendien kwam het ook meer over alsof hij het aan het voordragen was dan aan het zingen. Kortom, ik blijf Mattias het zorgenkindje van de klas vinden die misschien beter naar een brugklasje overstapt dan zichzelf langer te pijnigen.

Kobe Van Herwegen was vorige week één van mijn favorieten die perfect paste in de croonerstyle. Deze week kreeg hij Mambo n° 5 voorgeschoteld van Lou Bega en hij overtuigde mij toch wat minder. Ik weet niet wat het was, maar het kwam toch nog niet helemaal zo over als ik het wou. Het was misschien, net als bij Daisy, een beetje teveel van het goede. Hij was overenthousiast en liet geen tegel onbenut van het podium. En hij staat er met ontzettend veel zelfvertrouwen dat het zelfs een geurtje van arrogantie krijgt. Hij is zeker en vast een topentertainer, maar moet volgens mij ook nog de juiste balans vinden om mij helemaal te overtuigen. Het is dus een beetje hetzelfde als bij Daisy. Maar net als bij haar is ook Kobe een ongelofelijke straffe zanger die ik nog niet heb weten te betrappen op een valse noot. Ik verwacht dan ook dat hij nog een hele tijd kan meedraaien en misschien weet hij in die tijd erin te slagen om net dat tikkeltje minder ADHD op het podium te staan.

Viv Van Dingenen vond ik vorige week niet echt overtuigen, dus ook bij haar keek ik met enig wantrouwen naar haar nieuwe prestatie en haar interpretatie van Brass in Pocket van The Pretenders. En ik blijf erbij, Viv van Dingenen is geen zangeres. Bovendien vond ze het deze week ook nog nodig om Chrissie Hynde na te doen met haar lage stem. En daardoor begon ze, zoals Geena Lisa het noemde, te keelzingen wat mij helemaal niet kon boeien. Integendeel zelfs, het begon mij na een tijdje zelfs te irriteren. Daarnaast vind ik ook dat er nog teveel een actrice op het podium staat dan een echte artiest. Volgens mij is Viv dan ook niet de nieuwe sterartiest die we zoeken en gelukkig weet ze dit zelf ook. Zelf wil ze er vier à vijf afleveringen in blijven. Voor mij hoeft dit zeker geen aflevering langer te zijn.

Revelatie van vorige week was zeker en vast Eline De Muynck die zich wist te ontpoppen als een echt rastalent met heel wat potentieel. Vorige week zat ze al in de soulsector en deze week mocht ze hierin verder gaan met I say a little prayer van Dionne Warwick en natuurlijk ook Aretha Franklin. En ja hoor, wat een fantastische stem heeft zij! En wat een podiumpresence! Ze is niet alleen een mooie verschijning, ze weet ook nog perfect te performen. Dit is zeker en vast iemand van wie we nog gaan horen en waarvoor de platenmaatschappijen in de rij gaan staan met allerlei vette contracten. Het was gewoonweg weer fantastisch, schitterend, fenomenaal. Meer van dit graag de komende weken en van alle kandidaten!

The Passenger van Iggy Pop is een zeer leuk deuntje. Dat maakte dat Geert Hunaerts onder een goed gesternte mocht beginnen te zingen. En het nummer was dat ook zeker het grote pluspunt aan deze performance. Want voor de rest heb ik toch een paar opmerkingen. Ten eerste ben ik niet echt wild van de stem van Geert. Het heeft niet echt een aantrekkingskracht of specifieke stemkleur. Ten tweede is Geert zeker ook niet de beste zanger. Hij weet toon te houden, maar ik denk dat wanneer je hem een moeilijker nummer geeft dat heel wat technischer is, dat hij door de mand valt. Tenslotte weet ik ook niet echt goed wat te vinden van zijn podiumpresence. Hij staat zo onbeholpen op het podium en weet zichzelf niet goed een houding te geven. Waardoor hij een Joe Cocker-arm creëert. Kortom, ik ben niet echt overtuigd door de sterartiestcapaciteiten van Geert.

Hein Blondeel is alsnog een nobele onbekende, maar daar kan Steracteur, Sterartiest snel verandering in brengen. Maar zoals ik vorige week al schreef, je hebt natuurlijk geen fanbasis opgebouwd en je moet dus echt weten te overtuigen met je zangprestaties. Je moet als het ware extra je best doen, wil je de mensen overtuigen. En dan krijg je een moeilijke song als They stood up for love van Live op je boterham en dan kan ik geloven dat het even slikken is. Hein wist de boterham door te slikken, maar ik ben er niet uit of dit zo gemakkelijk ging. Hij kan zingen en heeft geen valse noot gezongen. Maar toch wist het mij ook niet helemaal te raken zoals het origineel wel doet. Ik vond het een correct uitgevoerde performance, maar dat was het dan ook. Ik kreeg geen kippenvel, maar het verveelde mij ook nooit. Hein vielde zo een beetje tussen twee stoelen in en dat maakt dat het zeer moeilijk is om hem te plaatsen. Nog een nadeel van nobele onbekende te zijn?

Britt Van Der Borght kiest resoluut voor de ambiancekaart en dat is haar goed recht. Zo mocht ze deze week I can’t take my eyes off of you van Boys Town Gang brengen, nog zo’n lekkere foute plaat. En ze weet dat ze niet echt een zangeres is, maar dat trekt ze zich niet echt aan. Ze weet gewoon te overtuigen met haar enthousiasme en haar positieve kijk. Ze is prettig gestoord en weet op deze manier te entertainen. En dat maakt haar onweerstaanbaar. Terwijl al de rest serieus bezig is met de wedstrijd, is zij een verademing door het geheel met een korrel zout op te nemen. Natuurlijk mag ze niet meespelen voor de eindoverwinning, dat is duidelijk. Maar ik hoop toch dat ze nog enkele weken de vrolijke noot mag komen spelen. Want je wordt echt opgewekt van Britt Van Der Borght.

Hekkensluiter van deze week is de man die vorige week toch even moest slikken na het aanhoren van de jurycommentaar, namelijk Mark Tijsman. Deze week kon hij zichzelf nog eens bewijzen in Ik leef niet meer voor jou van Marco Borsato. Terug in pak en das. De stijl waarin hij zichzelf het beste voelt. En ik denk dat dit wel belangrijk is, jezelf goed voelen op het podium omdat dit overslaat op de hele performance. Dus zo ook op Ik leef niet meer voor jou. Want het was echt wel een goede performance. Het Nederlands ligt Mark heel goed en ik hoor hem hierin zeer graag zingen. Bovendien is het een krachtig nummer en zo kwam het ook over. Minpuntje blijft dus een beetje de houterige houding op het podium, maar dat zullen we nu eenmaal moeten bijnemen bij Mark Tijsman. Maar niettemin één van de beste zangers in de wedstrijd.

De tweede show bevestigde in het algemeen een beetje de tendens van vorige week. Het niveau ligt hoger dan vorig jaar, er zijn minder slechte kandidaten en een rits artiesten die het wel eens lang kunnen uithouden. Stilaan wordt ook duidelijk dat er daartussen nog een groot grijs veld ligt. Favorieten van mij blijft op de eerste plaats Eline De Munck, met Free Souffriau als dichte tweede. Hekkensluiters blijven voor mij Mattias en Viv, die helaas weer niet op de pijnbank terecht kwamen. Hierop zit voor een tweede keer Johan Terryn en verrassend genoeg werd hij bijgestaan door Britt. Zangtechnisch zou ik moeten kiezen voor Johan, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar Britt. Omdat ze mij gewoon goedgezind maakt en ik de humoristische toets tussen al dat serieux heel goed weet te smaken. Stem Britt zou ik dus zeggen.

De goede doelen van de mogelijke afvallers:

Het goede doel van Johan Terryn is Mobile School vzw. Deze organisatie zorgt ervoor dat ook straatkinderen onderwijs krijgen. Dit doet men aan de hand van rijdende schooltjes, wat niet meer inhoudt dan een soort box op wielen met allerlei krijtborden en uitschuifbare panelen vol educatieve spelletjes. Het is de bedoeling dat straathoekwerkers kinderen aanspreken en hen warm maken voor deze schooltjes. De vzw Mobile School helpt hierbij door de nodige boxen te leveren, maar ook door de straathoekwerkers op te leiden. Ondertussen rijden er al heel wat van die schooltjes rond in Afrika, Zuid-Amerika en Azië. De 25.000 euro zijn heel erg welkom omdat 1 zo’n schooltje 10.000 euro kost. Je kan de organisatie ook buiten de wedstrijd steunen door een gift te storten op het rekeningnummer 523-0802049-31 (vanaf 30 euro fiscaal attest) of door over te schakelen van GSM-operator naar Ello Mobile en daar te kiezen voor Mobile School als goed doel. Meer info vind je op de website.

Britt Van Der Borght speelt mee voor Autistem, een vereniging voor mensen met autisme maar zonder verstandelijke handicap. Deze groep van mensen valt vaak tussen de mazen van het net en daar probeert deze vereniging iets aan te doen door een stem te geven aan de noden van deze mensen, ze advies te verlenen en fondsen te werven voor allerlei projecten. Eén daarvan is de uitbouw van een nieuw diagnosecentrum waar mensen met vermoeden van autisme sneller moet kunnen worden geholpen dan via de officiële kanalen. De 25.000 euro die Britt kan winnen, kan dan ook helpen om dit centrum in West-Vlaanderen verder uit te bouwen. Je kan Autistem ook buiten de wedstrijd om steunen door een gift te storten op het rekeningnummer 775-5924522-74 (zonder fiscaal attest) of op rekeningnummer 474-7138209-16 van Het Anker –Auti’s met mededeling “Volwassenwerking Autistem” (met fiscaal attest). Meer info vind je op de website.

De liedjes voor volgend week:

Daisy:
Johan: Vertigo van U2
Free: Let's hear it for the boy van Deniece Williams
Kobe: Shine van Take That
Hein: Big yellow taxi van Counting Crows
Britt: Rehab van Amy Winehouse
Mattias: Everlasting love van Love Affair
Eline: Toxic van Britney Spears
Geert: Perfect day van Lou Reed
Mark: Mamma mia van ABBA
Viv: These boots are made for walking van Nancy Sinatra
Guillaume: I want you to want me van Cheap Trick