156 dagen

Elke dag zien we de teller naar omhoog gaan. En elke dag zien we geen uitweg uit de impasse. En elke dag spreekt men wel van grote of diepe crisis. En weet je, ik begin het stilletjes aan beu te worden. Hoe lang gaat dit nu nog blijven duren? Wanneer komt er nu in godsnaam eens een regering die de problemen aanpakt? Niet dat ik echt zit te wachten op een oranje-blauwe regering, maar beter nog altijd een slechte regering die tenminste beslissingen neemt dan geen regering.

Natuurlijk geraken we niet uit de impasse als iedereen voet bij stuk houdt. De CD&V wil kartelpartner NV-A te vriend houden en eist dus een grote staatshervorming die de Franstaligen dan weer niet willen. Open VLD wil dan weer geen tripartiete zodat ook die uitgang geblokkeerd wordt. De MR blijft een geste van de Vlamingen eisen nadat de splitsing van BHV brutaal in hun keelgat werd geduwd. De CdH wil niet praten over een staatshervorming want er is geen voldoende meerderheid. De socialistische en groene partijen zijn dan weer niet bereid om de regering op dat vlak te helpen. Terecht natuurlijk, want het is niet aan hen om een regering te vormen. Maar feit is dat zolang er niemand een eerste stap zet we in cirkels blijven ronddraaien.

Ik ben geen politieke analist, maar toch wijs ik met een beschuldigde vinger eerst en vooral naar Yves Leterme. Ik zal niet zeggen dat hij geen capaciteiten heeft om premier te worden, maar de manier waarop hij deze regeringsonderhandelingen heeft aangepakt, is alvast rampzalig gebleken. Hij heeft de hete hangijzers te lang voor zich uitgeschoven. Ik kan begrijpen dat hij eerst een sfeer van vertrouwen wou creëren, maar iedereen herinnert zich toch de vele uitlatingen aan de poort van Hertoginnedal. Op geen enkel moment slaagde hij erin om deze praktijk te stoppen waardoor er meer wantrouwen groeide dan vertrouwen. Bovendien was het misschien ook niet slecht om eerst een paar thema’s aan te snijden waarover iedereen wel een akkoord kan sluiten om het ijs te breken, maar als je merkt dat alles in de schaduw blijft staan van de staatshervorming en de splitsing van BHV, dan moet je toch op een bepaald moment het ook daadwerkelijk op tafel gooien. En het ergste is dat hij deze fout geen één keer heeft gemaakt, maar twee keer. Misschien kwam hij ook te snel in beeld om zijn 800.000 stemmen te verzilveren. Hij had eerst beter Dehaene het veld laten ontmijnen vooraleer het te betreden. Achteraf praten is gemakkelijk en hoge bomen vangen veel wind, maar dat neemt niet weg dat dit toch een grote inschattingsfout is gebleken.

Een andere beschuldigende vinger wijs ik ook naar de CD&V die zichzelf met de rug tegen de muur heeft geplaatst door een kartel aan te gaan met NV-A (helaas, ook al zo’n initiatief van Yves Leterme). En nu zit men klem door het kartel. Men is zodanig in een positie verzeild geraakt dat men slaafs de kleine kartelpartner moet volgen. Dat zagen we nog vorige donderdag toen de partij zich nog kon vinden in “een noodregering van sociaal-economische signatuur”, maar na dreigende taal van NV-A een bocht van 180 graden moest maken. Ik denk dat men vreest dat het opblazen van het kartel hen veel meer stemmen zal kosten dan het opgeleverd heeft. Als men op dit moment de regering laat primeren op het kartel, zal hen dit zwaar worden aangerekend de komende verkiezingen. Want dan zijn ze ook de “gouden” formule voor de verkiezingen kwijt. Dus proberen ze wanhopig om het kartel bij elkaar te houden en de kartelpartner tevreden te houden. En er zijn nu al stemmen in de partij die zeggen dat ze hiervoor zelfs bereid zijn om Leterme als premier op te offeren. Anderen zien dan weer heil om het kartel samen te houden, maar in de oppositie te stappen.

Ik begin het ondertussen stilaan beu te worden om het telkens weer over die staatshervorming te moeten horen gaan. Ik denk dat er andere problemen zijn die dringender zijn dan een staatshervorming. Bovendien blijf ik een staatshervorming toch voornamelijk een politiek gecreëerd probleem vinden, zonder het daarmee te willen minimaliseren. Maar ondertussen worden de gewone mensen wel geconfronteerd met hogere olieprijzen, toenemende armoede, onzekerheid qua loon en werk, onzekerheid qua fiscaliteit, weinig vertrouwen in justitie, dreigende milieuproblemen, …. Dus misschien zouden de politici beter eerst hier voorrang aan geven en dan daarna in alle kalmte en sereniteit over een staatshervorming praten. Kijken wat men best samen doet, zien wat men best apart doet en nagaan wat de beste oplossing is voor de twijfelgevallen. Na 156 dagen mag het al eens tijd worden om echt politiek werk te verrichten.