De ontknoping is nabij
Het voelt voor velen waarschijnlijk aan zoals het voor mij aanvoelt. Het is precies of de Amerikaanse verkiezingen een eeuwigheid hebben geduurd. Maar eindelijk komt er een einde aan. Hopelijk weten we woensdagochtend wie er de nieuwe president wordt en moeten er weer geen hoop advocaten, processen, hertellingen en dergelijke aan te pas komen. Maar voorlopig ziet het er naar uit dat dit niet het geval zal zijn, maar deze campagne heeft al zoveel verrassende wendingen gekend dat we het toch niet mogen uitsluiten. En we mogen ook nog niet uitsluiten dat Republikein John McCain het toch nog haalt, want uiteindelijk is hij een comeback kid. Al ziet het er toch niet zo goed uit voor hem, maar het is en blijft uiteindelijk Amerika.
Velen zien nog altijd een mogelijkheid dat er een Bradley-effect optreedt en dat vele mensen dus aan de opiniepeilers zeggen dat ze wel voor Barack Obama gaan stemmen, maar in het stemhokje het toch niet over hun hart krijgen om voor een zwarte president te kiezen en dus voor John McCain kiezen. Het antwoord zullen we weten komende woensdagochtend. Zelf twijfel ik wat aan het Bradley-effect. Als je weet dat je toch niet gaat stemmen op Obama omdat hij zwart is, dan kan je toch perfect aan de opiniepeiler zeggen dat je voor McCain stemt. En McCain geeft je zelf heel wat argumenten aan waarom je dat zou doen zonder dat je daarvoor moet uitkomen voor je rassenprobleem. In Knack van deze week haalden ze het Bradley-effect ook aan en verwezen ze daarbij naar het feit dat Vlaams Blok ook bij ons in peilingen steeds ondergewaardeerd werd. Maar ik vind dat dit een heel andere situatie is. Daar is het veel moeilijker om je van je racisme te distantiëren als je kiest voor een racistische partij. En zeg je dus gauw dat je op een andere partij stemt. Maar bij deze Amerikaanse verkiezingen hoeft de kiezer toch niet te liegen. Hij zegt gewoon dat hij voor McCain stemt en als men vraagt waarom zegt men dat men Obama te onervaren vindt. Dus ik vermoed dat het Bradley-effect niet echt zo gaat meespelen.
Dat maakt niet dat Obama niet meer moet vechten deze laatste dagen. Want in de peilingen krijgt hij er een zorgenkind bij. Pennsylvania stond twee weken geleden nog veilig in de kolom van Obama en hij had er een voorsprong van 12 procent. Nieuwe peilingen dit weekend laten zien dat Pennsylvania aan het keren is en dat het een swing state wordt, want de voorsprong van Obama is er geslonken tot 4 procent. McCain heeft de voorbije dagen intensief campagne gevoerd in de staat en dat werpt duidelijk zijn vruchten af. Willem Lust van het Nederlandse actualiteitenmagazine Nova ziet in Pennsylvania dan ook de oplossing voor het vraagstuk wie de nieuwe president wordt. Wint McCain deze staat, dan ligt de strijd nog open. Verliest hij echter deze staat, dan mag je er zeker van zijn dat Obama president wordt. Maar ook al verliest Obama deze staat, dan heeft hij nog voldoende reserves om zeker te zijn van 270 kiesmannen. Maar het zou toch een morele opdoffer zijn tijdens de verkiezingsnacht.
Aan de andere kant moet McCain zich dan weer zorgen maken over zijn eigen thuisstaat Arizona, waar daar hebben we het omgekeerde effect van Pennsylvania. McCain stond lange tijd serieus voor in de peilingen met uitschieters van meer dan 20% voorsprong. Nieuwe peilingen wijzen echter uit dat Obama, zonder campagne te hebben gevoerd in de staat, nog maar 4% achter ligt. Het campagneteam heeft dan ook beslist om dit weekend een paar advertenties op televisie te lanceren. Verlies in zijn eigen thuisstaat staat gelijk met een compleet gezichtsverlies voor John McCain. Hij lijdt nu al gezichtsverlies doordat zijn eigen thuisstaat gedegradeerd is tot swing state. Het duidt op de grote problemen bij de McCain-campagne en dan vooral op het geldgebrek. Alle middelen gaan naar bepaalde swing states, terwijl de eigen achterban in de kou wordt gelaten. Met als gevolg dat zijn voorsprong in vele van de staten waarvan hij zeker was geslonken is.
Daarnaast moet hij ook opletten voor Sarah Palin, die duidelijk niet meer in zijn kansen gelooft. Vorige week uitten een paar McCain-campagneleden hun ongenoegen over Sarah Palin aan CNN. Blijkt dat Sarah Palin hun opmerkingen in de wind slaat, voortdurend afwijkt van de centrale boodschap, zelf eigen aanvallen lanceert, een eigen campagne voert en dergelijke. Toppunt was dit weekend in Florida waar ze campagne voerde en waar nergens de naam McCain in terug te vinden was. Wel de centrale slogan Country first, maar voor de rest kreeg iedereen een bordje waarop Florida is Palinland stond zonder dat McCain vermeldt werd. Het hele evenement werd zelfs noch door de McCain-campagne noch de Republikeinse partij gefinancierd, maar door de plaatselijke Republikeinse kandidaat in Florida. Het is duidelijk dat Sarah Palin zich nu al opmaakt voor de presidentsverkiezingen van 2012. Daarvoor moet ze wel haar tegenstanders in haar eigen partij aan de kant kunnen zetten vanaf 5 november, want als John McCain verliest, zullen er heel wat vingers in haar richting worden gewezen.
Eigenlijk is deze stuiptrekking een finalestuk in een chaotische campagne die John McCain heeft gevoerd. Midden 2007, nog voor de strijd echt moest beginnen, was de campagnekas reeds leeg en hing zijn campagne reeds in de netten. Maar door besparingen en het herstructureren van zijn campagneteam kwam McCain uiteindelijk toch nog aan de eindmeet van de voorverkiezingen van Iowa. Daar werd hij derde, maar het was vooral Super Tuesday waar hij als winnaar uit de bus kwam. Even kon hij meesurfen op de golven van zijn overwinning en het feit dat de Democraten elkaar in de haren vielen over Clinton en Obama. Maar geleidelijk aan raakte zijn campagne terug in het slop. Verkiezingsmeetings waren een dooie boel, er was weinig animo te bespeuren en de mensen haakten af. Pijnlijk waren de momenten waarop John McCain grapjes maakte tijdens zijn townhall meetings en waarop er werkelijk niemand reageerde. Gelddonoren zette hem onder druk om terug zijn campagneteam te herschikken. Er kwamen een paar mensen over van de Bush-campagne en met zijn celebrity-ad kwam een keerpunt in zijn campagne. Maar het echte keerpunt kwam er bij zijn aanduiding van een vice-president. Hij had amper 4 dagen nodig en 1 enkel gesprek met Sarah Palin om deze gouverneur uit Alaska tot zijn running mate te maken. Geïnspireerd door het blijvende ongenoegen van de Democratische vrouwen die in Hillary Clinton het licht zagen. Maar al gauw kwam zijn ondoordachte en impulsieve beslissing als een boemerang terug in zijn gezicht. Sarah Palin blunderde in een aantal interviews en werd een figuur van spot. En dan viel de hemel helemaal op zijn kop. De kredietcrisis sloeg hard toe in Amerika, banken gingen over kop en iedereen gaf de Republikeinen de schuld. Voor een derde keer lag de campagne van McCain in de netten. Een poging om leiderschap te tonen en zijn campagne te schorsen om een oplossing in Washington uit te dokteren was een fatale flater. John McCain had helemaal geen oplossing in zijn koffer toen hij in Washington aankwam, hij speelde een stoorzender in de onderhandelingen voor een bailout plan en wanneer hij uiteindelijk het plan steunde, volgde een meerderheid van zijn eigen partij hem niet. John McCain ging met zijn gezicht op de grond en in de peilingen maakte hij een beursval zoals er zovelen waren in oktober. Bovendien komt hij helemaal niet ongeschonden uit zijn campagne. Hij beloofde een eerlijke en positieve campagne te voeren, maar koos uiteindelijk toch voor een heel negatieve campagne. Het werd op een bepaald moment zelfs zo erg dat zelfs Karl Rove, de slinkse campagnestrateeg van Bush, vond dat John McCain te ver ging. Ook zijn imago als maverick en iemand die de partijgrenzen oversteeg kreeg zoveel deuken te verduren dat er niets meer van over blijft. Als John McCain het Witte Huis niet haalt komende dinsdag lijkt het dan ook een eindpunt in zijn politieke carrière te zijn. Een politieke carrière waarvoor hij veel respect kreeg, maar helaas zal daar na dinsdag weinig van overblijven.
Het verschil met de campagne van Barack Obama is mijlenhoog. Vele media betitelen de campagne van Barack Obama de beste politieke campagne sinds lange tijd, misschien zelfs in de hele moderne geschiedenis. De campagne van Barack Obama is dan ook geen typische campagne geweest. Hij was geen leidende figuur in zijn partij, hij had geen grote financiers achter zich en kwam niet uit een machtige politieke familie voort. Zijn plan bestond er dan ook uit om een campagne van onderuit op te bouwen, met de gewone kiezer als fundament. Hij besloot om het internet als basis te gebruiken en trachtte zo zijn aanhang op te bouwen. En dat lukte hem wonderwel. Hij vroeg de mensen, in het begin vooral jonge studenten, om in kleine beetjes een donatie te doen van 10, 50 of 100 dollar. Zij werden op de hoogte gehouden via mail en websites en regelmatig kregen zij een nieuwe oproep om te doneren. Op deze manier verzekerde Obama zich van een constante geldstroom en er circuleren cijfers dat hij van maar liefst 3 miljoen Amerikanen een gift zou hebben gekregen. Het zorgde er alvast voor dat hij op deze manier Hillary Clinton kon verslaan. Terwijl haar campagnekas reeds leeg was na Super Tuesday en vele donoren reeds het maximum hadden gegeven, had Obama nog heel wat cash in kas en konden heel wat van zijn donoren nog een extra gift geven omdat zij het maximum nog niet hadden uitgegeven.
Daarnaast bouwde hij een enorme vrijwilligersorganisatie op, terug met de gewone burger als drijvende kracht. Zijn organisatietalent overtrof alles en de Obamacampagne kan rekenen op een brede basis van vrijwilligers. Zij hebben er voornamelijk voor gezorgd dat er massaal kiezers werden geregistreerd, vaak jonge studenten en de zwarte gemeenschap, en dat moet komende dinsdag lonen. Maar wat vooral de kracht van zijn campagne was, was het feit dat het een solide campagne was waarin geduld centraal stond. De campagne rekende op een lange strijd in de voorverkiezingen en bouwde gestaag verder aan de overwinning zonder dat men ook openlijk in paniek raakte. Het valt op dat Barack Obama op geen enkel afweek van het draaiboek, dat er nooit werd afgeweken van de centrale boodschap en dat er een ijzeren discipline heerste in zijn campagne. Er zijn amper momenten geweest waarop medewerkers uit de bocht gingen, hun ongenoegen uitten of in paniek raakten. Neen, het is opvallend hoe de campagne recht in zijn schoenen bleef staan en geen opmerkelijke fouten maakte in een campagne met heel wat verrassingen en plotwendingen. De houding die Barack Obama aannam tijdens de presidentiële debatten is ook de houding die zijn campagneteam sinds januari 2007 aanhield en wat hem uiteindelijk zoveel succes heeft opgeleverd.
Komende dinsdag weten we of die succesvolle campagne van Obama hem ook werkelijk het presidentschap oplevert of dat comeback kid John McCain een derde keer kan toeslaan en het pleit aan zijn kant krijgt. Eindelijk is de ontknoping nabij.
Velen zien nog altijd een mogelijkheid dat er een Bradley-effect optreedt en dat vele mensen dus aan de opiniepeilers zeggen dat ze wel voor Barack Obama gaan stemmen, maar in het stemhokje het toch niet over hun hart krijgen om voor een zwarte president te kiezen en dus voor John McCain kiezen. Het antwoord zullen we weten komende woensdagochtend. Zelf twijfel ik wat aan het Bradley-effect. Als je weet dat je toch niet gaat stemmen op Obama omdat hij zwart is, dan kan je toch perfect aan de opiniepeiler zeggen dat je voor McCain stemt. En McCain geeft je zelf heel wat argumenten aan waarom je dat zou doen zonder dat je daarvoor moet uitkomen voor je rassenprobleem. In Knack van deze week haalden ze het Bradley-effect ook aan en verwezen ze daarbij naar het feit dat Vlaams Blok ook bij ons in peilingen steeds ondergewaardeerd werd. Maar ik vind dat dit een heel andere situatie is. Daar is het veel moeilijker om je van je racisme te distantiëren als je kiest voor een racistische partij. En zeg je dus gauw dat je op een andere partij stemt. Maar bij deze Amerikaanse verkiezingen hoeft de kiezer toch niet te liegen. Hij zegt gewoon dat hij voor McCain stemt en als men vraagt waarom zegt men dat men Obama te onervaren vindt. Dus ik vermoed dat het Bradley-effect niet echt zo gaat meespelen.
Dat maakt niet dat Obama niet meer moet vechten deze laatste dagen. Want in de peilingen krijgt hij er een zorgenkind bij. Pennsylvania stond twee weken geleden nog veilig in de kolom van Obama en hij had er een voorsprong van 12 procent. Nieuwe peilingen dit weekend laten zien dat Pennsylvania aan het keren is en dat het een swing state wordt, want de voorsprong van Obama is er geslonken tot 4 procent. McCain heeft de voorbije dagen intensief campagne gevoerd in de staat en dat werpt duidelijk zijn vruchten af. Willem Lust van het Nederlandse actualiteitenmagazine Nova ziet in Pennsylvania dan ook de oplossing voor het vraagstuk wie de nieuwe president wordt. Wint McCain deze staat, dan ligt de strijd nog open. Verliest hij echter deze staat, dan mag je er zeker van zijn dat Obama president wordt. Maar ook al verliest Obama deze staat, dan heeft hij nog voldoende reserves om zeker te zijn van 270 kiesmannen. Maar het zou toch een morele opdoffer zijn tijdens de verkiezingsnacht.
Aan de andere kant moet McCain zich dan weer zorgen maken over zijn eigen thuisstaat Arizona, waar daar hebben we het omgekeerde effect van Pennsylvania. McCain stond lange tijd serieus voor in de peilingen met uitschieters van meer dan 20% voorsprong. Nieuwe peilingen wijzen echter uit dat Obama, zonder campagne te hebben gevoerd in de staat, nog maar 4% achter ligt. Het campagneteam heeft dan ook beslist om dit weekend een paar advertenties op televisie te lanceren. Verlies in zijn eigen thuisstaat staat gelijk met een compleet gezichtsverlies voor John McCain. Hij lijdt nu al gezichtsverlies doordat zijn eigen thuisstaat gedegradeerd is tot swing state. Het duidt op de grote problemen bij de McCain-campagne en dan vooral op het geldgebrek. Alle middelen gaan naar bepaalde swing states, terwijl de eigen achterban in de kou wordt gelaten. Met als gevolg dat zijn voorsprong in vele van de staten waarvan hij zeker was geslonken is.
Daarnaast moet hij ook opletten voor Sarah Palin, die duidelijk niet meer in zijn kansen gelooft. Vorige week uitten een paar McCain-campagneleden hun ongenoegen over Sarah Palin aan CNN. Blijkt dat Sarah Palin hun opmerkingen in de wind slaat, voortdurend afwijkt van de centrale boodschap, zelf eigen aanvallen lanceert, een eigen campagne voert en dergelijke. Toppunt was dit weekend in Florida waar ze campagne voerde en waar nergens de naam McCain in terug te vinden was. Wel de centrale slogan Country first, maar voor de rest kreeg iedereen een bordje waarop Florida is Palinland stond zonder dat McCain vermeldt werd. Het hele evenement werd zelfs noch door de McCain-campagne noch de Republikeinse partij gefinancierd, maar door de plaatselijke Republikeinse kandidaat in Florida. Het is duidelijk dat Sarah Palin zich nu al opmaakt voor de presidentsverkiezingen van 2012. Daarvoor moet ze wel haar tegenstanders in haar eigen partij aan de kant kunnen zetten vanaf 5 november, want als John McCain verliest, zullen er heel wat vingers in haar richting worden gewezen.
Eigenlijk is deze stuiptrekking een finalestuk in een chaotische campagne die John McCain heeft gevoerd. Midden 2007, nog voor de strijd echt moest beginnen, was de campagnekas reeds leeg en hing zijn campagne reeds in de netten. Maar door besparingen en het herstructureren van zijn campagneteam kwam McCain uiteindelijk toch nog aan de eindmeet van de voorverkiezingen van Iowa. Daar werd hij derde, maar het was vooral Super Tuesday waar hij als winnaar uit de bus kwam. Even kon hij meesurfen op de golven van zijn overwinning en het feit dat de Democraten elkaar in de haren vielen over Clinton en Obama. Maar geleidelijk aan raakte zijn campagne terug in het slop. Verkiezingsmeetings waren een dooie boel, er was weinig animo te bespeuren en de mensen haakten af. Pijnlijk waren de momenten waarop John McCain grapjes maakte tijdens zijn townhall meetings en waarop er werkelijk niemand reageerde. Gelddonoren zette hem onder druk om terug zijn campagneteam te herschikken. Er kwamen een paar mensen over van de Bush-campagne en met zijn celebrity-ad kwam een keerpunt in zijn campagne. Maar het echte keerpunt kwam er bij zijn aanduiding van een vice-president. Hij had amper 4 dagen nodig en 1 enkel gesprek met Sarah Palin om deze gouverneur uit Alaska tot zijn running mate te maken. Geïnspireerd door het blijvende ongenoegen van de Democratische vrouwen die in Hillary Clinton het licht zagen. Maar al gauw kwam zijn ondoordachte en impulsieve beslissing als een boemerang terug in zijn gezicht. Sarah Palin blunderde in een aantal interviews en werd een figuur van spot. En dan viel de hemel helemaal op zijn kop. De kredietcrisis sloeg hard toe in Amerika, banken gingen over kop en iedereen gaf de Republikeinen de schuld. Voor een derde keer lag de campagne van McCain in de netten. Een poging om leiderschap te tonen en zijn campagne te schorsen om een oplossing in Washington uit te dokteren was een fatale flater. John McCain had helemaal geen oplossing in zijn koffer toen hij in Washington aankwam, hij speelde een stoorzender in de onderhandelingen voor een bailout plan en wanneer hij uiteindelijk het plan steunde, volgde een meerderheid van zijn eigen partij hem niet. John McCain ging met zijn gezicht op de grond en in de peilingen maakte hij een beursval zoals er zovelen waren in oktober. Bovendien komt hij helemaal niet ongeschonden uit zijn campagne. Hij beloofde een eerlijke en positieve campagne te voeren, maar koos uiteindelijk toch voor een heel negatieve campagne. Het werd op een bepaald moment zelfs zo erg dat zelfs Karl Rove, de slinkse campagnestrateeg van Bush, vond dat John McCain te ver ging. Ook zijn imago als maverick en iemand die de partijgrenzen oversteeg kreeg zoveel deuken te verduren dat er niets meer van over blijft. Als John McCain het Witte Huis niet haalt komende dinsdag lijkt het dan ook een eindpunt in zijn politieke carrière te zijn. Een politieke carrière waarvoor hij veel respect kreeg, maar helaas zal daar na dinsdag weinig van overblijven.
Het verschil met de campagne van Barack Obama is mijlenhoog. Vele media betitelen de campagne van Barack Obama de beste politieke campagne sinds lange tijd, misschien zelfs in de hele moderne geschiedenis. De campagne van Barack Obama is dan ook geen typische campagne geweest. Hij was geen leidende figuur in zijn partij, hij had geen grote financiers achter zich en kwam niet uit een machtige politieke familie voort. Zijn plan bestond er dan ook uit om een campagne van onderuit op te bouwen, met de gewone kiezer als fundament. Hij besloot om het internet als basis te gebruiken en trachtte zo zijn aanhang op te bouwen. En dat lukte hem wonderwel. Hij vroeg de mensen, in het begin vooral jonge studenten, om in kleine beetjes een donatie te doen van 10, 50 of 100 dollar. Zij werden op de hoogte gehouden via mail en websites en regelmatig kregen zij een nieuwe oproep om te doneren. Op deze manier verzekerde Obama zich van een constante geldstroom en er circuleren cijfers dat hij van maar liefst 3 miljoen Amerikanen een gift zou hebben gekregen. Het zorgde er alvast voor dat hij op deze manier Hillary Clinton kon verslaan. Terwijl haar campagnekas reeds leeg was na Super Tuesday en vele donoren reeds het maximum hadden gegeven, had Obama nog heel wat cash in kas en konden heel wat van zijn donoren nog een extra gift geven omdat zij het maximum nog niet hadden uitgegeven.
Daarnaast bouwde hij een enorme vrijwilligersorganisatie op, terug met de gewone burger als drijvende kracht. Zijn organisatietalent overtrof alles en de Obamacampagne kan rekenen op een brede basis van vrijwilligers. Zij hebben er voornamelijk voor gezorgd dat er massaal kiezers werden geregistreerd, vaak jonge studenten en de zwarte gemeenschap, en dat moet komende dinsdag lonen. Maar wat vooral de kracht van zijn campagne was, was het feit dat het een solide campagne was waarin geduld centraal stond. De campagne rekende op een lange strijd in de voorverkiezingen en bouwde gestaag verder aan de overwinning zonder dat men ook openlijk in paniek raakte. Het valt op dat Barack Obama op geen enkel afweek van het draaiboek, dat er nooit werd afgeweken van de centrale boodschap en dat er een ijzeren discipline heerste in zijn campagne. Er zijn amper momenten geweest waarop medewerkers uit de bocht gingen, hun ongenoegen uitten of in paniek raakten. Neen, het is opvallend hoe de campagne recht in zijn schoenen bleef staan en geen opmerkelijke fouten maakte in een campagne met heel wat verrassingen en plotwendingen. De houding die Barack Obama aannam tijdens de presidentiële debatten is ook de houding die zijn campagneteam sinds januari 2007 aanhield en wat hem uiteindelijk zoveel succes heeft opgeleverd.
Komende dinsdag weten we of die succesvolle campagne van Obama hem ook werkelijk het presidentschap oplevert of dat comeback kid John McCain een derde keer kan toeslaan en het pleit aan zijn kant krijgt. Eindelijk is de ontknoping nabij.
posted by Filip at 4:06 p.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home