I'm lost

Het zou de slagzin kunnen zijn voor de overlevenden van vlucht 815 van Oceanic uit de serie Lost, maar voor het ogenblik is het ook van toepassing op mijn eigenste leven. Ik heb het gevoel dat ik de draad even kwijt ben en verloren loop. En dat gevoel heb ik al een tijdje en het ergert mij dat ik het gevoel niet kwijt geraak.

Ik weet ook niet waar het gevoel vandaan komt, maar ik heb het gevoel dat ik op een kruispunt beland ben in mijn leven en dat ik moet kiezen in welke richting ik mijn leven wil verder stuwen. Alleen weet ik niet naar waar mijn leven te duwen. Ga ik achter een carrière jagen of niet? Wordt ik een aangenaam persoon of ga ik de klootzak uithangen? Sta ik wel nog achter de waarden uit het verleden of moet ik mijn waarden aanpassen? Probeer ik iets te maken van mijn leven of laat ik de angst om te leven mijn toekomst bepalen? Ik weet het allemaal niet meer. Het lijkt wel of ik in rondjes loop, maar niet durf te beslissen.

Al dat gepieker zorgt er intussen ook voor dat ik een negatieve spiraal ben terechtgekomen. Meer dan ooit stoot ik mensen af terwijl ik het eigenlijk niet wil. Ik zit vaak wel vol goede bedoelingen hoor, maar op het cruciale moment zorgt de onduidelijkheid rond de richting in mijn leven voor roet in het leven en verknal ik het. Ik weet dat ik niet de meest sociale persoon ben en dat ik niet gemakkelijk over mijn gevoelens praat, maar soms heb ik er zo’n nood aan. Aan mensen die mij helpen om mij terug in de juiste richting te duwen. Maar aan de andere kant laat ik hen niet toe om mij juist te helpen. Een raar gevoel dat ik zelf niet begrijp. Waarom ben ik de laatste tijd zo’n klootzak en zonder ik mij meer en meer af? Ik weet het niet.

Sommigen zullen weer zeggen dat dit meer iets is voor tienermeisjes die over zichzelf twijfelen, maar ik denk dat iedereen zulke momenten wel meerdere keren in zijn leven zal tegenkomen. Je bent op een bepaald punt gekomen in uw leven waarop je dingen hebt bereikt en bepaalde keuzes hebt gemaakt, maar dan komt het moment dat je u weer even moet heroriënteren en naar nieuwe doelen zoekt. Sommigen zullen dit heel onbewust doen of worden door hun omgeving in een richting geduwd. Sommigen worden van thuis uit gepusht om carrière te maken omdat men anders vreest niet mee te kunnen in de maatschappij. Anderen zullen hun hele leven moeten vechten om bijvoorbeeld uit de armoede te geraken en er uit te blijven.

Ik zit niet in die automatische beweging. Ik heb er lang in gezeten toen ik naar school ging. Toen was het trachten mijn best te doen om er later te komen. En nu ben ik op het moment gekomen om op eigen benen te staan. Ik weet alleen nog niet op welke manier ik dit moet doen. Met een mooie carrière en het perfecte gezinnetje? Of ga ik tegen de stroom in? In feite komt het erop neer dat ik op zoek ben naar gelukkig zijn, naar een zinvol leven, naar het weten wie ik ben. En het is er nu het moment voor in mijn leven. Met te beginnen werken en eigen geld verdienen ben ik een nieuw hoofdstuk begonnen. Alleen weet ik dus nog niet wat het onderwerp van het hoofdstuk moet worden.

I’m lost for the moment. Een beangstigend gevoel, zeker in een tijd dat ook de maatschappij het spoor bijster is en geconfronteerd wordt met werkonzekerheid, dreiging van terreur, een groeiende kloof tussen arm en rijk. Om de juiste weg te vinden, zal ik moeten vechten tegen die angst. Angst die al heel mijn leven er een donkere schaduw op wierp. Maar ergens is er licht en dat zal ik vinden. Om terug te keren naar de serie Lost, it’s just called a leap of faith. En die leap of faith heb ik nu nodig.